ശിവപാർവതി [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 1847

പപ്പ എന്റെ തോളിൽ കൈ വച്ചു… 

“മൂവ് ഓൺ….” 

അത് പറഞ്ഞിട്ട് പപ്പ അകത്തേക്ക് ചെന്നു.. എന്നെ സങ്കടത്തോടെ നോക്കിയ ശേഷം അമ്മയും.. എന്നാൽ ആനി എന്റെ അടുത്ത് ഇരുന്നു.. എന്റെ തലയിൽ തലോടി.. 

“ഏട്ടാ.. എല്ലാം ശരിയാകും.. ഇപ്പോൾ സമാധാനിക്ക്..” 

അവൾക്ക് എന്നെ വേണ്ട എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.. അല്ലെങ്കിൽ ഒരു വിളി എങ്കിലും? എന്നാലും അവളെ കുറ്റം പറയാനും പറ്റില്ല.. 

ഞാൻ കണ്ണ് തുടച്ചു.. 

അന്ന് വൈകുന്നേരം ആനി എന്നെ നിർബന്ധിച്ചു പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോയി.. 

എനിക്ക് എന്തൊക്കെയോ അവൾ വാങ്ങി കൂട്ടി.. തുണി കടയിൽ ഒരു ഷർട് നെഞ്ചിനോട് വച്ച് നോക്കുമ്പോൾ ആണ് ഞാൻ ആ കാഴ്ച കണ്ടത്.. 

അടുത്ത ഒരു സെക്ഷനിൽ പാർവതിയും അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും… 

ഇവൾ.. ഇവൾ നാട്ടിൽ വന്നിരുന്നോ? ഞാൻ ഞെട്ടി വിയർത്തു.. 

ഞാൻ നോക്കുന്നത് കണ്ടു ആനി അങ്ങോട്ടു നോക്കി.. ആനി പേടിച്ചു എന്നെ നോക്കി.. അവൾ പറഞ്ഞ കള്ളം ഞാൻ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു… 

ആരെങ്കിലും നമ്മളെ പുറകിൽ നിന്നും നോക്കിയാൽ നമുക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ തോന്നില്ലേ? ആ ഒരു തോന്നലിൽ ആയിരിക്കാം.. 

പാർവതി തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. അവൾ ഞെട്ടി.. കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ബാഗും ഫോണും ഒക്കെ നിലത്തു വീണു… അവൾ ഒരു ആശ്രയം എന്നപോലെ ഗ്ലാസ് മേശയിലേക്ക് ചാരി… 

ഞാൻ പറ്റിക്കപെട്ടു എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.. 

എത്ര നാളും വിശ്വസിച്ചിരുന്ന അനിയത്തി പോലും എന്നോട് നുണ പറഞ്ഞു.. 

പാർവതിക്ക് അവളുടെ ന്യായം കാണും.. എന്നെ കണ്ടാൽ ചിലപ്പോൾ തിരിച്ചു പോകാൻ കഴിയില്ലായിരിക്കാം… അവളുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ നടത്തിയ ശേഷമേ എന്നെ വന്നു കാണുകയുള്ളു എന്ന് ശിവ നാമത്തിൽ പ്രതിജ്ഞ എടുത്തവൾ ആണ്.. 

ഞാൻ കയ്യിൽ ഇരുന്ന ഷർട് അപ്പുറത്തേക്ക് ഇട്ടു മെല്ലെ നടന്നു.. 

“ഏട്ടാ… “ 

ആനി വിളിച്ചു… 

ഞാൻ നിന്നില്ല.. പുറത്തേക്ക് നടന്നു.. ഒരു ഓട്ടോയിൽ കയറി..