ശിവപാർവതി [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 1847

എനിക്ക് അനങ്ങാൻ ആയില്ല…

അവൾ സ്റ്റേജിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി പോകുന്ന വഴിക്ക് ആ കണ്ണുകൾ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി… 

പകച്ചു നിന്നുപോയി ഞാൻ.. ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ… 

അവൾ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട്‌ നീണ്ടു കിടന്ന മുടി മുൻപിലേക്ക് ഇട്ടു ആരുടെയോ കൂടെ വല്ലാത്തൊരു താളത്തിൽ ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ നടന്നു മറഞ്ഞു… 

എന്റെ ശിവനെ.. എന്റെ കർത്താവേ എന്നൊക്കെ ഞാൻ ഒരുമിച്ചു വിളിച്ചു.. എന്താ ഇങ്ങനെ ഒരു ഫീൽ? 

തോളത്തു അമർന്ന ഒരു കൈ ആണ് എന്നെ ഉണർത്തിയത്.. എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ എന്നെ കാണാതെ വന്നതാണ്.. 

“നീ ഇവിടെ എന്താകുകയാണ്? നിനക്ക് ഇതിലൊന്നും താല്പര്യം ഇല്ലാത്തതല്ലേ?” 

“ഞാൻ ഞാൻ….” എനിക്ക് വിക്കി.. 

“പനി ഉണ്ടോ?” 

അവൻ എന്നെ തൊട്ടു നോക്കി.. എന്റെ ഭാവം കണ്ടിട്ടായിരിക്കണം… അന്ന് മൊത്തം ഞാൻ അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരുന്നു.. 

പാർവതി… ആ കണ്ണുകൾ.. ദൈവമേ… എന്തൊരു കണ്ണുകൾ ആണ് അവളുടെ… കുറഞ്ഞ നേരം കൊണ്ട് മനസ്സിൽ ഇടിച്ചു കയറി ആ കണ്ണുകൾ… 

ഞാൻ അവിടെ മൊത്തം ചുറ്റിക്കറങ്ങി നോക്കി. ഇല്ല കണ്ടില്ല.. അവളെ കാണുന്നില്ല.. 

വീട്ടിൽ വന്നും ടെൻഷൻ ആയിരുന്നു.. അതെന്തു കൊണ്ടാണെണ് എനിക്കറിയില്ല.. 

ഞാൻ മിഷേലിനെ വിളിച്ചു ഇന്ന് നടന്ന കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞു.. 

അവൾ ഒന്നും കാര്യമായി പറഞ്ഞില്ല.. എന്നാലും 

“ഇനിയും കാണാൻ കഴിയട്ടെ…” 

എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞു…