ശിവപാർവതി [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 1847

“അത് മോന്റെ അമ്മ… ഞാൻ പപ്പ… മോന് എല്ലാവരും ഉണ്ട്… “ 

ഞാൻ നോക്കി.. ഒരു കസേരയിൽ ഒരു സ്ത്രീ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവർ വന്നു സങ്കടത്തോടെ എന്റെ കാലിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നു.. 

എനിക്ക് ഒന്നും മനസിലായില്ല.. മനസിന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തൊക്കെയോ കറുത്ത ബോക്സ്… അതിൽ ഇടയ്ക്കു ഒരു വെളിച്ചം… 

*** 

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കൂടി കഴിഞ്ഞു.. എനിക്കിപ്പോൾ ഇവരെ ഒക്കെ പരിചയം ആയി.. 

എന്തോ ഒരു ഓർമ പോലെ തോന്നുന്നുണ്ട് എന്നാലും എല്ലാം ബ്ലാങ്ക് ആണ്.. കറുത്ത ബോക്സ് ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്.. 

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്ക് എഴുനേറ്റ് ഇരിക്കാനും മെല്ലെ നടക്കാനും കഴിഞ്ഞു.. 

നേഴ്സ് പിടിച്ചാൽ മാത്രമേ ഞാൻ നടക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നുള്ളൂ… വേറെ ആരും പിടിക്കേണ്ട എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു.. 

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം എന്നെ ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്തു..

 ഇനി വീട്ടിൽ പോയി റസ്റ്റ് ചെയ്താൽ മതി എന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു.. 

തലയിൽ 14 സ്റ്റിച് ഉണ്ടായിരുന്നു. കാലിന്റെ മുട്ട് പൊട്ടിയിരുന്നു. കൂടാതെ കുറച്ചു വാരിയെല്ലുകളും പൊട്ടി.. പിന്നെ ദേഹം മൊത്തം ചതവും.. 

ഇപ്പോൾ കുറെ നാൾ കഴിഞ്ഞത് കൊണ്ട് എനിക്ക് കാലിനു അല്ലാതെ വേറെ ഇഷ്യൂ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.. നടക്കാൻ സഹായം വേണം. എന്നാൽ ദിവസവും നടന്നാൽ അത് മാറും എന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു… 

എനിക്ക് ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ അറിയാം. എന്നാൽ വ്യക്തികളെ എനിക്ക് ഓർമ കിട്ടുന്നില്ല.. 

ഞാൻ ഉറക്കം ഉണർന്നപ്പോൾ എല്ലാവരും റെഡി ആയി നിൽക്കുകയായിരുന്നു.. 

“പോകാം ഏട്ടാ? ഞാൻ കൊണ്ടുപോകാം….” . 

ആനി എന്നെ പിടിക്കാൻ അടുത്ത് വന്നു.. 

“എന്നെ ആരും തൊടണ്ട.. ഞാൻ ഒറ്റക്ക് വന്നോളാം..” 

“ഏട്ടാ.. ഏട്ടന് ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കാൻ പറ്റില്ല.. ഞാൻ പിടിക്കാം ഏട്ടാ പ്ളീസ്?”