അപരാജിതന്‍ 28 [Harshan] 9778

“ഇനി ഈ ജീവിതം ജീവിച്ച് തീര്‍ക്കാന്‍ അതൊരു പ്രതീക്ഷയായല്ലോ “ കണ്ണു തുടച്ചു കൊണ്ട് ജഗന്നാഥന്‍ എല്ലാവരെയും നോക്കി പറഞ്ഞു.

എല്ലായിടത്തും പൂർണ്ണനിശബ്ദമായിരുന്നു.

ആരും ഒന്നും പറയുന്നില്ല

പക്ഷെ പലരുടെയും കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അത്രമേല്‍ സങ്കടമുളവാക്കുന്ന കാര്യമാണ് അവിടെ നടന്നതും.

എല്ലാവരും ഭയപ്പെട്ടിരുന്ന,എല്ലാവരെയും ഭയപ്പെടുത്തിയിരുന്ന ജഗന്നാഥന്‍റെ മറ്റൊരു മുഖം അതെല്ലാവരുടെയും മനസ്സിനെ നോവിപ്പിച്ചിരുന്നു.

ജാനകി ദേവി സാരിതലപ്പില്‍ കണ്ണുനീരൊപ്പി വിതുമ്പിക്കരഞ്ഞു.

റെഡ്ഡിയുടെ മക്കളും കൊച്ചുമക്കളും മരുമക്കളുമെല്ലാം നിറയുന്ന കണ്ണുകളോടെ ഇരുവരെയും നോക്കി നിന്നു

അപ്പോളും കുടുംബത്തിന്‍റെ അഭിമാനത്തിലും ആഭിജാത്യത്തിലും പ്രധാന്യം കൊടുക്കുന്ന സിവെല്ലൂരി ഗോവിന്ദ റെഡ്ഡിയുടെ മുഖത്ത് മാത്രം ഒരു വികാരവും പ്രകടമായിരുന്നില്ല .

എങ്ങും പൂര്‍ണ്ണനിശബ്ദത മാത്രം

ജഗന്നാഥന്‍ പിന്നെയൊന്നും പറയാതെ വേഗം നടന്നു.

അവൻ പോകുന്നത് കണ്ടു നീരു മുഖം പൊത്തികരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

ജഗന്നാഥൻ പന്തൽ കവാടത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അവൻ്റെ ചുമലിൽ ഒരു കൈ സ്പർശിച്ചു.

അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

ആദിയായിരുന്നു.

“ശങ്കരാ ,,ഞാനൊരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ലാ , എന്നാലൂം ഞാൻ അവരെ പോയി കണ്ടു കാലു പിടിച്ചു പറയാം ” കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ട് ജഗന്നാഥൻ പറഞ്ഞു.

ആദി ഒന്നും പറയാതെ അവൻ്റെ കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ടു വേഗം നടന്നു റെഡ്ഢി മുത്തശ്ശനു മുന്നിലെത്തി

<<<<O>>>>