അപരാജിതന്‍ 28 [Harshan] 9797

ആദിയെയും കൂട്ടി ജഗന്നാഥൻ പുറത്തിറങ്ങി

“ജഗന്നാഥാ ,,ഇതിത്രയും സീരിയസ് ആയിരുന്നോ ?” ആദി അതിശയത്തോടെ അയാളോട് ചോദിച്ചു

അയാൾ ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു

“എപ്പോളും വിജയിച്ചാൽ മാത്രം പോരല്ലോ ,,തോൽക്കുകയും വേണ്ടേ ,,,ഇതെന്‍റെ തോൽവിയാണെന്നു മനസിലാക്കിയാൽ മതി ,,,”

ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ജഗന്നാഥൻ പറഞ്ഞു

“എല്ലാമുണ്ട് ,,എന്നാലൊന്നുമില്ല ,, അതാ ഇപ്പോ എന്‍റെ അവസ്ഥ ,,എന്നാലുമെന്നെക്കൊണ്ട് കഴിയാവുന്നതിന്‍റെ അറ്റം വരെ ഞാൻ ശ്രമിച്ചുവെന്നുള്ള ആശ്വാസമുണ്ടിപ്പോഴും , ശ്രമിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ നഷ്ടമാകില്ലായിരുന്നുവെന്ന് നാളെയൊരു തോന്നലില്ലാതെയിരിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാ ഇങ്ങനൊക്കെ കാണിച്ചുകൂട്ടിയത് ,, “

ജഗന്നാഥ൯ അല്പം നേരത്തേക്ക് നിശബ്ദനായി.

എന്നിട്ട് ആദിയെ നോക്കി.

“പക്ഷേ എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന കാര്യമുണ്ട് ,,ഒരേയൊരു കാര്യം ,, അതിനെനിക്ക് ഒരുത്തരവും കിട്ടുന്നില്ല ,, “

ജഗന്നാഥന്‍ ശ്വാസമെടുത്തുകൊണ്ട് നെഞ്ചില്‍ തൊട്ടു.

“ഇരുപത്തിരണ്ടുകൊല്ലമായി എന്‍റെയിവിടെപതിപ്പിച്ച ഒരാളുണ്ട് ,,എന്‍റെ നീരു ,,നാളത്തെ ദിവസം അവളെന്‍റെയല്ലാതായി മാറുമ്പോള്‍ “ അപ്പോളേക്കും ജഗന്നാഥൻ വിങ്ങി പൊട്ടി തുടങ്ങിയിയിരുന്നു.

അയാള്‍ വാക്കുകള്‍ കിട്ടാതെ നെഞ്ചില്‍ ഇടം കൈകൊണ്ട് മെല്ലെയടിച്ചു കൊണ്ട് പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചു

“അവള്‍ ,,,,അവള്‍ ,,,,അവളെന്‍റെ ,,, അവളെന്‍റെയല്ലാതാകുമ്പോ,,,,എന്‍റെ ഈ നെഞ്ചില്‍ …അവളകന്നുണ്ടാകുന്ന ശൂന്യതയില്‍ ,,, ആരെയെടുത്ത് പകരം വെക്കും “ അത് പറഞ്ഞുതീരും മുന്പ് തന്നെ ഒരു കുഞ്ഞിനെയെന്ന പോലെ ജഗന്നാഥന്‍ കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

ആദിക്ക് എങ്ങനെ അയാളെ ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്ന് ഒരറിവുമില്ലാതെ നിന്നുപോയി.

സ്വന്തം കരച്ചിലിനെ നിയന്ത്രിച്ചു ജഗന്നാഥ൯ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

ജഗന്നാഥൻ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“എത്ര നാൾ ഞാനിങ്ങനെ ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കും , എനിക്കാരെയെങ്കിലും സ്നേഹിക്കണ്ടെ ,, എന്നെയാരെങ്കിലും സ്നേഹിക്കണ്ടേ ?”

ആ ചോദ്യം ആദിയുടെ ഹൃദയത്തിൽ തന്നെ തറച്ചു.

ഒരുനാൾ താൻ സ്വയം ചോദിച്ച ചോദ്യം ”

ആദിയുടെ കണ്ണുകളും സ്വയമറിയാതെ നിറഞ്ഞു

“എന്‍റെ ‘അമ്മയിൽ നിന്നും സംഭവിച്ച പോയ തെറ്റിന് എത്ര കാലം ഞാനനുഭവിക്കണം ,, ഞാനെന്ത് തെറ്റാ ചെയ്തത് ,, ഞാനും ഒരു മനുഷ്യനല്ലേ ,,, എനിക്കുമില്ലേ ആഗ്രഹങ്ങൾ ” വിതുമ്പലോടെ ജഗന്നാഥൻ ചോദിച്ചു