അഗ്നി [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 2189

ആരുഷി എന്റെ കൈ പിടിച്ചു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.. കൂടുതൽ ഒന്നും ചോദിക്കാൻ എനിക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു.. ദൈവ തീരുമാനം ആയിരിക്കാം…

അവൾ തൂവെള്ള ചിറക് വിരിച്ചു ആകാശത്തിൽ പറന്നു നടക്കുന്നുണ്ടാകും…

അവൾ പോയത് ഒരു കൊച്ചു മാലാഖയെ ഞങ്ങൾക്ക് തന്നിട്ടാണ്.. അതും അവളെ പോലെ തന്നെ…

“ആരുഷി….”

ഞാൻ മെല്ലെ വിളിച്ചു.. അവൾ തല പൊക്കി.

“അവൾ തിരിച്ചു വരും എന്ന് കരുതി ആണ് വാക്ക് കൊടുത്തത്.. നിന്നെ മിന്നു കെട്ടാം എന്ന്.. എനിക്ക് അറിയില്ല.. അവളുടെ സ്ഥാനത്തു അവളെപോലെ ആണെങ്കിൽ പോലും നിന്നെ കാണാൻ എനിക്ക് കഴിയുമോ എന്ന്…. ആം സോറി.. നിന്റെ ജീവിതം….”

ഞാൻ കരഞ്ഞുപോയി.. ആരുഷി ഒരു നിമിഷം ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“അഭി.. എന്റെ ജീവിതം അഗ്നിക്ക് ഉള്ളതാണ്.. അവൾ മരിക്കാൻ പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ മരിച്ചേനെ.. ഞാൻ ആണ് അവൾ.. അവൾ ആണ് ഞാൻ… എന്നോടും ക്ഷമിക്കണം.. ഒരു ആണിനെ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല. അന്ന് കാര്യമായി പറഞ്ഞതാണ്. എന്റെ സ്വഭാവം എനിക്ക് പോലും നിയന്ദ്രിക്കാൻ ആകില്ല.. എന്ത് സംഭവിച്ചാലും അവൾക്ക് കൊടുത്ത വാക്ക് ആണ് എല്ലാം.. ചിലപ്പോൾ നമ്മൾ തമ്മിൽ അടി വരെ ഉണ്ടാകും അഭി.. ഞാൻ അങ്ങനെ ആണ്.. എന്നാലും എന്നെ ഒഴിവാക്കരുത്… എന്നെ മിന്നു കെട്ടി സ്വീകരിക്കണം… “

അവൾ കൈ കൂപ്പി കരഞ്ഞു..

“വാക്ക് തരുന്നു…”

ഞാൻ ആ കയ്യിൽ പിടിച്ചു പറഞ്ഞു..

മിന്നു കെട്ടിയ ദിവസം അവൾ എന്നെ നോക്കാതെ തല കുനിച്ചു നിന്നു.. താലി കെട്ടി കഴിഞ്ഞു അവൾ കുട്ടിയെ എടുത്തു കൊണ്ട് പോയി..

ഇവിടെ ആരും ചിരിക്കാറില്ല ഇപ്പോൾ..

വാവയെ കൊഞ്ചിക്കുമ്പോൾ ചിരി ഉണ്ടാക്കും..

സന്തോഷം നിറഞ്ഞു നിന്ന വീട്ടിലെ സന്തോഷം എല്ലാം കെടുത്തിയ ഏതോ ഒരു ശക്തി…

ആരുഷിയെ കാണുമ്പോൾ ഒക്കെ എനിക്ക് ഓടി പോയി നെഞ്ചോടു അണക്കാൻ തോന്നും.. അഗ്നിയുടെ രൂപം തന്നെ ആണല്ലോ അവൾ…
അവൾ കുളിച്ചു വരുമ്പോഴും അടുത്ത് കൂടി പോകുമ്പോഴും അഗ്നിയുടെ സുഗന്ധം എനിക്ക് കിട്ടും..

കൈ വരെ നീട്ടി.. അവളെ വലിച്ചു നെഞ്ചത്ത് ഇടാൻ….

പക്ഷെ അവൾ അഗ്നി അല്ല എന്ന തോന്നൽ അതിനെ പിന്നോട്ട് വലിക്കും…

ഞാനും അവളും മിണ്ടാറില്ല..

ഒരേ റൂമിൽ ആണ്.. ബെഡിന്റെ നടുവിൽ തലയിണകൾ കൊണ്ട് ഒരു മതിൽ അവൾ തീർത്തിരുന്നു..

****

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി.. ശരത്കാലം കഴിഞ്ഞു.. പഴുത്ത ഇലകൾ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന കാലം… വസന്തം വരുമോ എന്നറിയാത്ത ജീവിതം…

ആറു മാസം കഴിഞ്ഞു.. വാവ ആയിരുന്നു ഏക ആശ്രയം..

ഇടക്ക് ഞാനും ആരുഷിയും വഴക്ക് ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.. അധികം സംസാരിക്കാറും ഇല്ല..