അഗ്നി [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 2189

അവൾ പതിയെ പറഞ്ഞു..

ഞാൻ ഞെട്ടി പുറകോട്ട് മാറി ഭിത്തിയിൽ ചാരി നിന്നു..

എനിക്ക് ആരുഷിയോട് വല്ലാതെ ദേഷ്യം തോന്നി… എന്നാലും അത് ഒതുക്കി നിന്നു…

സമയം കടന്നു പോയി..

“അഗ്നിയുടെ വീട്ടുകാർ? “

എന്റെ അച്ഛൻ മുൻപോട്ട് ചെന്നു.. ഉടനെ ഡോക്ടർ പുറത്തേക്ക് വന്നു..

“പെൺകുട്ടി ആണ്.. സുഖം ആയി ഇരിക്കുന്നു.. പക്ഷെ.. ……..”

ഞാൻ അത് ശരിക്ക് കേട്ടില്ല.. തലയിൽ ഒരു ഇടി വെട്ടിയത് പോലെ മരവിപ്പ്.. ചോര വാർന്നു പോകും പോലെ… കൈകാലുകൾ തളരുന്നു…

ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി.. എല്ലാവരും അലറി കരയുന്നു.. അവർക്കൊന്നും ഒച്ച ഇല്ല..
എനിക്ക് ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ല.. ആരുഷി ഭിത്തിയിൽ പിടിച്ചു തല കുനിച്ചു നിൽക്കുന്നത് എനിക്ക് കാണാം…

എന്റെ ഹൃദയം ഇടിപ്പ് നിർത്തിയിരിക്കുന്നു…

***

തല ഭാഗത്തു നിലവിളക്കും വച്ച് വെളുത്ത തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞു പുഞ്ചിരിച്ചു കിടക്കുന്ന അഗ്നിയുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ ചമ്രം പടിഞ്ഞു ഞാൻ ഇരുന്നു…

ഒരു ഒച്ചയും ഞാൻ കേൾക്കുന്നില്ല..

ഇല്ല.. ഇതെന്റെ അഗ്നിയുടെ ഒരു കുസൃതി ആണ്.. അവൾ ഇനി എണീറ്റ് വരും..
ഏട്ടാ എന്ന് വിളിച്ചു ഓടി വന്നു എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിക്കും..

ഞാൻ അവൾ ഉണരുന്നതും കാത്തു അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു..
ആരൊക്കെയോ വന്നു എന്നോട് എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു..

ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ല..

“ഇങ്ങനെ വച്ചാൽ എങ്ങനെയാണ്? ദഹിപ്പിക്കണ്ടേ?”

ആരോ ചോദിച്ചത് എന്റെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങി.. ഞാൻ ഞെട്ടി ചുറ്റും നോക്കി..

“ഇല്ല… ഇല്ലാ.. ദഹിപ്പിക്കണ്ട.. എന്റെ വാവക്ക് പൊള്ളും.. സമ്മതിക്കില്ല ഞാൻ….. വാവേ…”

അതും പറഞ്ഞു ഞാൻ അവളുടെ മരവിച്ച കാലുകളിൽ കെട്ടിവരിഞ്ഞു കിടന്നു..

അതോടെ അലറി കരഞ്ഞു ഞാൻ… എല്ലാം പുറത്തു വന്നു.. എന്റെ അഗ്നി പോയി എന്ന സത്യം….

കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു എപ്പോഴോ ബോധം മറഞ്ഞു… ആരൊക്കെയോ എന്നെ വലിച്ചു മാറ്റി..

അഗ്നിയെ തൊടിയിൽ ഒരു കോണിൽ അടക്കുകയാണ് ചെയ്തത്..

ഒരു കല്ലറ കെട്ടി.. ജനനം എഴുതി.. മരണം… “ജീവിക്കുന്നു ഞങ്ങളിലൂടെ…” എന്നാണ് എഴുതിയത്..

***

ഏഴാം ദിവസം.. കല്ലറക്കരികിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ.. കരഞ്ഞു കണ്ണുനീർ വറ്റിയിരുന്നു..