❤ വൈശാലി ❤ [VECTOR] 237

എന്താ.. എന്താ ന്റെ ഹരിയേട്ടന്…”വിഭ്രാന്തിയുടെ അവൾ ചോദിച്ചതും ബാക്കിയുള്ളവരും അതേ അവസ്ഥയോടെ അവരിലേക്ക് നോക്കി.. m

“പൂ വാങ്ങാൻ ചെന്നപ്പോൾ എതിരെ വന്ന ലോറിയും ആയി കൂട്ടി മുട്ടാൻ പോയപ്പോൾ അവൻ ബൈക്ക് ഒന്ന് വെട്ടിച്ചതാ… അടുത്തുള്ള മൈൽ കുറ്റിയിൽ തട്ടി…” മുത്തച്ഛൻ പറയുമ്പോൾ അവളുടെ കൈകൾ താലിയിൽ മുറുകി കൊണ്ടിരുന്നു…

“നിക്ക് കാണണം ന്റെ ഏട്ടനെ…”മുടി പിച്ചി പറിച്ച് കൊണ്ടവൾ പുറത്തേക്ക് ഓടിയതും പിറകെ മുത്തച്ഛൻ ചെന്ന് അവളെ പിടിച്ച് വെച്ചു…

“വിട് മുത്തച്ഛാ… നിക്ക് കാണണം ന്റെ ഏട്ടനെ..”അയാളുടെ നെഞ്ചിൽ ചാരി കൊണ്ട് അവൾ അലമുറയിട്ട് കരഞ്ഞു… അവളുടെ തലയിൽ മൃദുവായി തടവി കൊണ്ട് അയാൾ അവളെയും കൊണ്ട് കാറിലേക്ക് കയറി…വഴിയിൽ ഉടനീളം അവൾ കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് എന്തക്കയോ പദം പറഞ്ഞ് കൊണ്ടിരുന്നു…

ചുരുങ്ങിയ കാലം കൊണ്ട് തന്നെ ആ പൊട്ടിപ്പെണ്ണിന് ഹരി എന്നാൽ ജീവൻ ആയി മാറിയിരുന്നു…ഒരു ചെറുമുള്ള് കൊണ്ട് പോലും തന്റെ പ്രാണൻ നോവുന്നത് അവളിലും വല്ലാതെ സങ്കടം ഉണ്ടാക്കുമായിരുന്നു… എന്നാൽ ഇന്ന്…!!!

ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തി icu വിന് മുന്നിൽ ചെന്ന് അവൾ നോക്കുമ്പോൾ അബോധാവസ്ഥയിൽ കിടക്കുന്ന ഹരിയെ കണ്ടതും ചങ്കിൽ ആരോ കടാര കുത്തി ഇറക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്… ചില്ല് ഗ്ലാസിന് ഉള്ളിലൂടെ വിടാതെ അവനെ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു അവൾ…

ഒന്ന് ഹരിയെ പുണരാൻ ആ നെഞ്ചിൽ കിടന്ന് ആവോളം പൊട്ടിക്കരയാൻ തോന്നി അവൾക്ക്…എല്ലാം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടവളേ പോലെ ആ വരാന്തയിൽ ഇരുന്നു അവൾ…ഹരിയുടെ അവസ്ഥയെക്കാൾ എല്ലാവർക്കും വൈശുവിന്റെ ശില കണക്കെ ഉള്ള അവസ്ഥ കണ്ടാണ് ഏറെ സങ്കടം തോന്നിയത്…

കണ്ണുകൾ വിശ്രമം കൂടാതെ ഹരിയുടെ ഓർമകളിലേക്ക് തന്നെ ചലിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു…

“ഹരി നാരായണന്റെ…”ഡോക്ടർ പുറത്തേക്ക് വന്നതും പ്രതീക്ഷയോടെ അവൾ അയാൾക്ക് മുന്നിൽ ചെന്ന് നിന്നു…

“തല ശക്തിയിൽ ഇടിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെ രക്തം കട്ട പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്.. ഓപ്പറേഷൻ വേണ്ടി വരും… ചിലപ്പോൾ മാത്രമേ ആളെ രക്ഷിക്കാൻ കഴിയൂ…”സ്തെതസ്കോപ്പ് കഴുത്തിൽ നിന്നും ഊരി കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞ് നടന്നു… നെഞ്ചിൽ ആരോ കല്ല് കയറ്റിയത് പോലെ ആയിരുന്നു അവൾക്ക്.. കൈകാലുകൾ തളർന്നു പോവുന്നത് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക് എല്ലാം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടവളേ പോലെ ജീവച്ഛവമായി തറയിൽ ഇരുന്നു…