❤ വൈശാലി ❤ [VECTOR] 237

“ദേ ഇവിടുന്ന്…” കണ്ണ് ചിമ്മി ചിമ്മി അയാൾ പറഞ്ഞതും ഒട്ടും സന്തോഷം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ആ മുഖത്ത്…

കൗസല്യക്ക് മാസം അഞ്ച് ആയി…മുകളിലെ മുറിയിൽ നിന്നും താഴേക്ക് പോവാൻ ഗോവണി പടികൾ ശ്രദ്ധിച്ച് ഇറങ്ങുകയായിരുന്നു അവർ!!! ആരും ഇല്ലെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി കൊണ്ട് ഇത്രയും ദിവസത്തെ അവരോടുള്ള വിദ്വേഷം മുകളിൽ നിന്നും തള്ളി കൊണ്ട് അവൻ തീർത്തു….

ഉരുണ്ട് ഉരുണ്ട് താഴെ എത്തിയ കൗസല്യയുടെ ബോധം മറയും മുൻപ് അവർ മുകളിൽ നിൽക്കുന്ന ഹരിയെ കണ്ടിരുന്നു…രക്തം കണ്ട് പേടിച്ച് വിറച്ച് നിൽക്കുന്ന ഹരിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് എല്ലാവരും ഹാളിലേക്ക് വന്നത് അവിടെ രക്തത്തിൽ കുളിച്ച് ബോധം മറഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന കൗസല്യയെ കണ്ടതും വേഗം തന്നെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ചു…

വൈകിപ്പോയിരുന്നു…!!! കുഞ്ഞ് പോയി നിൽക്കാതെ ഉള്ള ബ്ലീഡിങ് മൂലം ഗർഭപാത്രം വരെ എടുത്ത് കളഞ്ഞു… ഇനി ഒരിക്കലും അമ്മ ആവില്ലെന്ന് ഡോക്ടർ വിധി എഴുതി….അന്ന് ഉറക്കെ ഏറെ ഉറക്കെ കൗസല്യ കരഞ്ഞപ്പോൾ ഹരിയുടെ കണ്ണും നിറഞ്ഞ് തൂവി… കുഞ്ഞ് ഹരിയുടെ ഉള്ളിൽ കുറ്റബോധം അലയടിച്ചു….

എന്നിട്ടും ആ അമ്മ ഹരിയെ വെറുത്തിരുന്നില്ല… കാൽ തെറ്റി വീണത് ആണെന്നും പറഞ്ഞ് ഹരിയെ ഒറ്റികൊടുത്തില്ല… അന്ന് മുതൽ കുറ്റബോധം ആയിരുന്നു ഹരിക്ക്… താൻ ചെയ്ത ഏറ്റവും വല്യ പാപഭാരം കൊണ്ട് നീറി നീറിയാണ് ഓരോ നിമിഷവും അവൻ കടന്ന് പോയത്…

_____________________´____________

“നിക്ക് പേടിയാടി ആ അമ്മയുടെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ… ഇത്രയും വല്യ ദ്രോഹം ചെയ്തിട്ടും അവർക്ക് എന്നോട് ഒരു തരി ഇഷ്ടക്കുറവ് പോലും ഇല്ല… എന്നാലും എന്തോ…” കരഞ്ഞ് കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞ് നിർത്തിയതും നിർവികാരം ആയിരുന്നു വൈശുവിന്റെ അവസ്ഥ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവൾ തിരിഞ്ഞ് കിടന്നതും ദയനീയമായി ഹരിയും അവളെ നോക്കി…

“………”

“വൈശു…”

“………..”

വൈശു…”

“………..”