❤ വൈശാലി ❤ [VECTOR] 237

അവളുടെ മൗനം വല്ലാത്ത ഒരു അസ്വസ്ഥത അവനിൽ പടർത്തിയതും ബലമായി അവളെ തിരിച്ച് കിടത്തി നെഞ്ചിൽ മുഖം അമർത്തി കൊണ്ട് ചുറ്റി വരിഞ്ഞു അവൻ…

ഏറെ നേരത്തെ നിശബ്ദത്തെ ഭേദിച്ച് കൊണ്ട് വൈശാലി തന്നെയാണ് സംസാരത്തിന് തുടക്കം ഇട്ടത്…

“ന്റെ വയറ്റിൽ ഒരു കുഞ്ഞ് ഉണ്ടായാലും എന്നെയും ഇങ്ങനെ തള്ളി ഇടുവോ..???” അവൾ ചോദിക്കുന്നത് കേട്ടതും ഞെട്ടലോടെ അവൻ അവളെ നോക്കി…

“എന്താ മോളെ നീ ഈ പറയുന്നത്… എനിക്ക് അന്ന് അറിവില്ലായിരുന്നു… അത് കൊണ്ടാ ഇന്നും ഉരുകുവാ ഞാൻ… ആ മുഖത്ത് എങ്ങനെയാ ഞാൻ നോക്കുക… ഒരു പക്ഷെ കൊച്ച് കുഞ്ഞിനെ പോലെ പൊട്ടിക്കരയും ഞാൻ… ഒന്നും വേണ്ടാ ഇങ്ങനെ തന്നെ മതി…” പെയ്യുന്ന കണ്ണുകൾ വീറോടെ തുടച്ച് കൊണ്ടവൻ തിരിഞ്ഞ് കിടന്നു…

“എങ്ങനെയാ ഹരിയേട്ടാ നിങ്ങൾ ഇത്രക്കും ദുഷ്ടൻ ആയത്… പാവം അല്ലേ അമ്മാ!! ഒരു പെണ്ണ് അവളുടെ പൂർണ്ണത കൈവരിക്കുന്നത് എപ്പോഴാണ് എന്നറിയുവോ ഒരു അമ്മ ആവുമ്പോഴാ!!! ആ കുഞ്ഞ് ജീവനാ നിങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കിയേ എന്നിട്ടും ആ സ്ത്രീക്ക് നിങ്ങളോട് സ്നേഹം മാത്രമേ ഒള്ളു… ഒരുപക്ഷെ ഈ ഭൂമിയിൽ തന്നെ ഇത്രക്കും നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാൾ ഉണ്ടാവില്ല…

ഇനിയും കാണാതെ പോവരുത് ആ സ്നേഹം… ഒന്ന് അടുത്ത് പോയി രണ്ട് വാക്ക് സംസാരിച്ച് നോക്ക് ഈ ജന്മം തന്നെ അത് മതിയാവും അവർക്ക് ജീവിച്ച് തീർക്കാൻ… അച്ഛൻ മരിച്ചിട്ട് ആർക്ക് വേണ്ടിയാ അവർ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത്… നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയാ!!!എന്നെങ്കിലും ഒരിക്കൽ നിങ്ങൾ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെല്ലും ആ മടിയിൽ ഒന്ന് കിടക്കും എന്നൊക്കെയാ ആ അമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞെ… കണ്ണിൽ ഉരുണ്ട് കൂടിയ കണ്ണുനീരിനൊപ്പം മനോഹരമായ ഒരു ചിരിയും ഉണ്ടായിരുന്നു ആ ചുണ്ടിൽ…ഇനിയും ആ പാവത്തിനെ വേദനിപ്പിക്കല്ലേ ഏട്ടാ!!!” പറഞ്ഞ് നിർത്തിയതും അവളും കരഞ്ഞ് പോയിരുന്നു…

എന്തക്കയോ തീരുമാനിച്ച് കൊണ്ട് ഹരി പതിയെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു…

_____________________________

രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് പണികൾ എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് തുണികൾ എല്ലാം ഒതുക്കി വെക്കുകയായിരുന്നു കൗസല്യ…

“*അമ്മാ*” പിറകിൽ നിന്നും ഹരിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും ഞെട്ടി കൊണ്ടവർ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി…