❤ വൈശാലി ❤ [VECTOR] 237

“മിണ്ടി പോവരുത്… മറക്കാൻ കഴിയില്ല എന്നല്ല മറക്കണം.. മനസ്സിലായോ?? ” ഒന്നും മിണ്ടാതെ രണ്ടുപേരും തല താഴ്ത്തി നിന്നതേ ഒള്ളു… സിദ്ധുവിന്റെ കണ്ണിലും കണ്ണീർ ഉരുണ്ട് കൂടിയിരുന്നു…

വൈശുവിന്റെ മുഖത്തും നന്നായി വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു…അവളും യാചനയോടെ ഹരിയേ നോക്കിയതും ദേഷ്യം മാത്രം ആയിരുന്നു ആ മുഖത്ത്…

“ഹ്ഹ്ഹ്ഹ്ഹ്…”അടക്കി പിടിച്ച് കൊണ്ടുള്ള ചിരി കേട്ടപ്പോൾ ആണ് സിദ്ധുവും ശ്രീയും വൈശുവും ഹരിയേ നോക്കിയത്… അവർ നോക്കിയതും അത്രയും നേരം അടക്കി പിടിച്ച ചിരി പൊട്ടിച്ചിരി ആയി പുറത്തേക്ക് വന്നു….

“ഹഹ… അയ്യോ എങ്ങനെ ഉണ്ട് എന്റെ അഭിനയം… മ്മ്??  നിക്ക് അറിയായിരുന്നു രണ്ടും കൂടെ ആരും കാണാതെ പ്രണയിക്കുന്നത്…” ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞതും അത്ഭുതം ആയിരുന്നു എല്ലാ മുഖത്തും…

“ഇനിയിപ്പോ നിങ്ങൾ തമ്മിൽ ഇഷ്ട്ടത്തിൽ അല്ലെങ്കിലും ഇവളെ നീയേ കെട്ടു… അത് ഞാൻ പണ്ടേ കുറിച്ച് വെച്ചതാ… കുറേ പണം ഉണ്ടായിട്ട് ഒന്നും കാര്യല്ലടാ നല്ല മനസ്സ് വേണം… അത് നിനക്ക് വേണ്ടോളം ഉണ്ട്… നീ തന്നെയാ ന്റെ ശ്രീകുട്ടിക്ക് ചേർന്നവൻ…”ഒരു കൈ കൊണ്ട് ശ്രീയെയും മറുകൈയ്യാൽ സിദ്ധുവിനേയും ചേർത്ത് പിടിച്ച് കൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു..

“Aww ന്റെ ദേവ്യേ നിക്ക് ഇപ്പഴാ സമാധാനം ആയത് ഇനി ഒളിഞ്ഞ് ഇരുന്ന് ഇങ്ങനെ സല്ലപിക്കണ്ടല്ലോ…”നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ച് ശ്രീ പറഞ്ഞതും അവളുടെ ചെവി പിടിച്ച് കിഴുക്കി ഹരി…

“ഒന്ന് അങ്ങട് തന്നാൽ ഉണ്ടല്ലോ പെണ്ണേ… മര്യാദക്ക് വീട്ടിലേക്ക് നടന്നോ ഇനി എങ്ങാനും കല്യാണം കഴിയാതെ രണ്ടും കൂടെ ആരും കാണാതെ കണ്ടുമുട്ടിയാൽ ഉണ്ടല്ലോ മുട്ടും കാൽ തല്ലി ഒടിക്കും ഞാൻ…” ശാസനയോടെ അവൻ പറഞ്ഞതും വേദന കൊണ്ട് ഞെരിപ്പിരി കൊള്ളുകയാണ് ശ്രീ… ചിരിയോടെ കൈ മാറിൽ പിണച്ച് കെട്ടി സിദ്ധുവും രണ്ട് പേരെയും നോക്കി നിന്നു…

വൈശുവിന്റെ കണ്ണിൽ ആണെങ്കിൽ അത്ഭുതം ആയിരുന്നു… ഓരോ നിമിഷം കൂടും തോറും ഹരി നാരായണൻ എന്ന വ്യക്തിയെ കൂടുതൽ അറിയുക ആയിരുന്നു അവൾ…. പ്രണയം എന്ന വികാരത്തിന് അപ്പുറം മറ്റെന്തോ,,,  ഏറെ ഏറെ പ്രണയത്തേക്കാൾ ഏറെ വലുതായ ഒരു വികാരം ആണ് അവൾക്ക് അവനോട് തോന്നിയത്…ആ നീർമിഴികൾ കൂടുതൽ ശോഭയോടെ ഒന്ന് തിളങ്ങി…

“എന്നാൽ രണ്ടും കൂടെ അങ്ങോട്ട് നടക്ക് ഞാൻ ന്റെ അളിയനോട് കുറച്ച് കൊച്ചുവർത്തമാനം പറഞ്ഞേച്ചും വരാം…” വൈശുവിനോടും ശ്രീയോടും ആയി പറഞ്ഞ് കൊണ്ട് ഹരി സിദ്ധുവിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു…ചിരിയോടെ പടവുകൾ കയറി രണ്ട് പേരും പോയതും സിദ്ധുവിന്റെ നടുപ്പുറം കടപ്പുറം പോലെ ആക്കി ഹരി!!!