സീതയെ തേടി (മാലാഖയുടെ കാമുകൻ) 2330

എന്നാൽ ഞാനോ? ഒരു 1600 പോലും ഇല്ലാത്ത ദരിദ്രൻ…

വീട്ടിൽ പൈസ ഉണ്ടെങ്കിലും എനിക്ക് ഒന്നും ഇല്ല.. പാവം ഞാൻ.. അല്ലെ?

എന്റെ കൂട്ടുകാർ സോണി എറിക്‌സൺ, നോക്കിയ ഒക്കെ ഉപയോഗിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ ഞാൻ മിണ്ടാതെ ഒപ്പം നടക്കും..

ഹോസ്റ്റൽ ഫീ അല്ലാതെ കൂടുതൽ പൈസ ഒന്നും ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് വലിയ ടെൻഷൻ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു..

സൂപ്പർബൈക്കുകളിൽ ഫാഷൻ tv മോഡൽസിനെ പോലെ ഉള്ള ഗേൾഫ്രണ്ട്സിനെ ഇരുത്തി പാഞ്ഞു പോകുന്ന ചെക്കന്മാരെ കാണുമ്പോൾ ഞാൻ പുച്ഛിച്ചു ചിരിക്കും..

ഫാഷൻ tv മോഡൽ പോയിട്ട് ചട്ടുകാലി പോലും എന്നെ പ്രേമിക്കില്ല എന്ന് ഉറപ്പുള്ളതുകൊണ്ടാണ്..

അതാണ് സെല്ഫ് കോൺഫിഡൻസ് മക്കളെ…

ഫുഡ് കോർട്ടുകളിലും ഫാഷൻ സ്റ്റോറിലും കാമുകി കാമുകന്മാർ നിന്ന് തിരിയുമ്പോൾ എനിക്ക് കാമുകി വേണം എന്നൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു..

എന്നാൽ ഫുഡ് ഒക്കെ പുറത്തു നിന്ന് കഴിക്കണം എന്ന് വലിയ ആഗ്രഹം ആയിരുന്നു..

പിന്നെ അങ്കിൾ അയച്ചു തരുന്ന 4000 രൂപ വച്ച് എല്ലാ കാര്യവും നടത്തണം.. 3500 ആണ് ഹോസ്റ്റൽ വാടക..

ബാക്കി 500 വച്ച് വീട്ടിൽ വിളിക്കലും ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് പഠിക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്കും ഉള്ള യാത്ര ചിലവുകളും മാനേജ് ചെയ്യണം..
അച്ഛൻ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഒന്നും തരില്ല..

ഏട്ടൻ പിന്നെ പഠിക്കാൻ മുൻപിൽ ആയിരുന്ന എന്നെ ഇങ്ങനെ ഒരു കോഴ്സിന് ചേർത്ത് എന്റെ ഭാവി കളഞ്ഞതിന്റെ മനസുഖത്തിൽ വീട്ടിൽ ഇരിക്കുന്നു..

ലീവ് ഉണ്ടെങ്കിലും വീട്ടിൽ പോലും പോകാൻ പൈസ ഉണ്ടാകില്ല..

അവസ്ഥ മനസിലായല്ലോ അല്ലെ?

നരച്ച ഷർട്ടുകൾ ഇട്ട എന്നെ പെണ്ണുങ്ങൾ പോയിട്ട് ഒരു പട്ടി പോലും നോക്കില്ല എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു..

എന്നാലും ദൈവം അല്ലെങ്കിൽ ആരോ… ആരെയെങ്കിലും തരും എന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെ എന്നെ ഇഷ്ടമുള്ള ഒരു ആള് ഉണ്ടായിരുന്നു..

വിനീത മാഡം.. പഠിക്കുന്ന സ്ഥലത്തെ മാർക്കറ്റിംഗ് ഹെഡ് ആണ്.. എന്നോട് ചേച്ചി എന്ന് വിളിക്കാൻ ആണ് പുള്ളിക്കാരി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.. എന്നാലും ഞാൻ ഇങ്ങനെയേ വിളിക്കുള്ളു..

പുള്ളിക്കാരി എനിക്ക് നല്ല സപ്പോർട് ആണ്.. എന്റെ അവസ്ഥ ഒക്കെ അറിയാം..

“നീ ഇതൊക്കെ സഹിച്ചു ഒത്തിരി പൈസ ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കി നിന്റെ വീട്ടുകാർക്ക് കാണിച്ചു കൊടുക്കണം കേട്ടോ?”

അവർ സ്ഥിരം എന്നോട് പറയുന്ന കാര്യം ആണ് അത്..

വലിയ ഒരു ആശ്വാസം ആയിരുന്നു എനിക്ക് ആ ജനിക്കാതെ പോയ ആ ചേച്ചി..