മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

💫💫💫💫💫💫

 

 

“ഞാൻ… തെന്നൽ.” തന്നെ ഉറ്റു നോക്കുന്ന നാൽപ്പത്തിനാല് ജോഡി മിഴികളെ നേരിടാനാവാതെ തല കുനിച്ച് ഷാളിൽ വിരൽ ചുഴറ്റി അവൾ നിന്നു വിറച്ചു.

 

“ആഹാ.. നല്ല പേരാണല്ലോ! തെന്നൽ.” അടുത്ത് നിന്നും ക്ലാസ്സിലെ ചെറുപ്പക്കാരൻ സാറിന്റെ അഭിനന്ദനങ്ങൾ എത്തിയതും അവൾ മുഖമുയർത്താതെ ഇടം കണ്ണിട്ട് അയാളെയൊന്നു നോക്കി.

 

“തെന്നിപ്പായും തെന്നലേ നിന്റെ തേരിൽ കേറാൻ വന്നിടാം.”

 

ക്ലാസ്സിലെ വിരുതന്മാരായ റോബിന്റെയും കൂട്ടരുടെയും പാട്ടെത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു അപ്പോഴേക്കും.

 

അവൾ വെപ്രാളത്തോടെ മിഴികളുയർത്തി അവരെയൊന്ന് നോക്കി. കുറച്ചു പേർ ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. കുറച്ചു പേരാകട്ടെ പ്രസന്നഭാവത്തിൽ ബാക്കി കേൾക്കാനായി അവളെയുറ്റുനോക്കി ഇരിക്കുന്നു.

 

“സൈലൻസ്!” മുന്നിലെ ഡസ്കിന്മേൽ ഡാനിയലിന്റെ ബലിഷ്ടമായ വലതു കൈപ്പത്തി ആഞ്ഞു പതിച്ചതും പാട്ട് നിന്നു.

 

“താൻ പറഞ്ഞോളൂ.” അയാളുടെ നോട്ടം അവളുടെ മേൽ വീണ്ടും പാറി വീണു.

 

“മേഘമലയാണ് സ്ഥലം.” ഇടതു കൈയിലിരുന്ന കർച്ചീഫ് വിയർപ്പിൽ കുളിച്ചിരുന്നു.

 

“അതേത് പട്ടിക്കാട്?” വീണ്ടും ചോദ്യം റോബിന്റെതാണ്.

 

“കേരള തമിഴ്നാട് ബോർഡറാണ്.” അവളുടെ സ്വരത്തിൽ വെള്ളി വീണു.

 

“റോബിൻ താനിനി മിണ്ടരുത്.

ആ കുട്ടി പറയട്ടെ.” ഡാനിയേലിന്റെ ശാസന അവൻ ചുണ്ടു കോട്ടി അവഗണിച്ചു കളഞ്ഞു.

 

“മേഘമലയിൽ ഞാനൊരിക്കൽ വന്നിട്ടുണ്ട്. റിയലി ബ്യൂട്ടിഫുൾ പ്ലേസ്.” അയാൾ കഴിഞ്ഞു പോയ ഏതോ ഡിസംബറിലെ ഓർമകളെ പൊടിതട്ടിയെടുത്തു.

 

“താങ്ക് യു സർ.” അത് പറയുമ്പോൾ അവൾ ഉള്ളിലുണർന്ന ഞെട്ടൽ മറയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു.

 

“ബാക്കി പോരട്ടെ. താൻ കുറച്ചു ഷൈ ടൈപ്പ് ആണല്ലേ. അതൊക്കെ ഈ എൻട്രൻസ് പിരിയഡിൽ തന്നെ മാറ്റിയെടുത്തോളണം. എന്നാലെ നാളെ കോളേജിലും കോർട്ടിലും ഒക്കെ ചീറ്റപ്പുലിയെപ്പോലെ നിൽക്കാൻ പറ്റൂ.” അവൾ തലകുലുക്കി.

 

പിന്നെ ഊതിപ്പെരുപ്പിച്ച ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ തലയുയർത്തി മുന്നിലെ കൂട്ടത്തെ നോക്കി.