മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

തെന്നലും അയാളെ പരിഭ്രമത്തോടെ നോക്കി. ഡാനിയേലിന്റെ ഛായ ആ മുഖത്തുള്ളതിനാൽ എംഎൽഎ സാറാണ് ഇതെന്ന് അവളൂഹിച്ചു.

 

“ഇയാളാണോ ഇവനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് വന്നത്?”

 

“മ്മ്.. അതെ സർ… ഏദൻ.. ചേട്ടൻ.. എന്റെ ക്ലാസ്മേറ്റ്‌ ആണ്.”

 

“ഹ്മ്മ്…” അയാളമർത്തി മൂളി.

 

ഒപ്പം, കയ്യിലെ ഫോൺ ചിലച്ചപ്പോൾ ചെവിയോട് ചേർത്ത്, അവരെയൊന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ട് മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോയി.

 

തെന്നൽ ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ട് ഏദനെ നോക്കി.

അവൻ ചായ ഊതിക്കുടിക്കുന്ന തിരക്കിലാണ്.

 

“ഏദ.. ചേട്ടന്റെ അച്ഛൻ കുറച്ചു റഫ് ആണല്ലേ..”

അവനൊന്നും മിണ്ടാതെ അവളെ നോക്കി.

 

“ഹാ.. എംഎൽഎ ഒക്കെയല്ലേ.. അതുകൊണ്ട് ആവും.” ഉത്തരം സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൾ പേഴ്സിലേക്ക് ഫോണെടുത്തു വച്ചു.

 

ഇനിയും നിൽക്കുന്നത് ശരിയാവില്ലെന്ന് അറിയാമെങ്കിലും അവളൊന്ന് മടിച്ചു നിന്നു.

 

അവൾ പോകാൻ നിൽക്കുകയാണെന്ന് മനസ്സിലായതും അവൻ മുഖമുയർത്തി. വിലക്കാനും അവിടെ തുടരാനും അനുവാദമില്ലാതെ രണ്ട് ഹൃദയങ്ങൾ ഉഴറി.

 

“നമ്പർ ഒന്ന് തരുമോ?

വിളിച്ചു തിരക്കാല്ലോ.. എങ്ങനുണ്ടെന്ന്..” അൽപ്പം സങ്കോചത്തോടെ ചോദിക്കുമ്പോൾ അവനുത്സാഹത്തോടെ മൊബൈൽ നമ്പർ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.

 

“പോട്ടെ?”

 

അവൻ തല കുലുക്കി. തെന്നൽ പിന്തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

 

“ഇയാക്ക് പണം വല്ലതും വേണോ?” അകത്തേക്ക് കയറി വന്ന ഫിലിപ്പ് പോക്കറ്റിൽ നിന്നും അഞ്ഞൂറിന്റെ നാല് നോട്ടെടുത്ത് അവൾക്ക് നേരെ വച്ചു നീട്ടി.

 

അവൾ ഏദനെ പാളി നോക്കി.

അവൻ ഉദ്വേഗത്തോടെ അവരെ വീക്ഷിക്കുകയാണ്.

 

“വേണ്ട സർ.

വരട്ടെ.”