മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“ഹ്…അ..അതേയ്…”

 

അയാൾ ചെറുതായി മൂളി ഞരങ്ങി.

 

അവൾ ആയാസപ്പെട്ട് അയാളെ മലർത്തിക്കിടത്തി. മുടിയിഴകൾ മുഖത്തു നിന്നും മാടിവീണു കൊണ്ട് അവന്റെ മുഖം അവൾക്ക് മുന്നിൽ വെളിവായി.

 

ഒപ്പം നെറ്റിയിൽ നിന്നും ഇടം കണ്ണിന് മീതെ ഒലിച്ചിറങ്ങി കട്ട പിടിച്ച ചോരയും.

 

“ഏദൻ!” നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ പിന്നിലേക്ക് ആഞ്ഞു പോയി.

 

“ഏദൻ…ഏദൻ…” അവളവനെ കുലുക്കി വിളിക്കാൻ നോക്കി.

 

അവൻ വീണ്ടും മൂളുകയും ഞരങ്ങുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

 

അവൾ അവന്റെ മുഖത്തെ രക്തത്തിലൂടെ വിരലോടിച്ചു.

കട്ട പിടിച്ചുറഞ്ഞ നിണം!

 

വലതു കൈത്തലം തണുത്തു മരവിച്ചു പോയി.

 

അപ്പോൾ കുറച്ചു നേരമായി അവനിവിടെ ഈയൊരു കിടപ്പാണെന്ന് അവളൂഹിച്ചു. ഒപ്പം, അവനെ ഈ അവസ്ഥയിലാക്കിയവർ ഒരുപക്ഷെ സ്ഥലം വിട്ടു പോയിട്ടുണ്ടാകാമെന്നും.

 

അവൾ വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ് ചുറ്റും നോക്കി. ചിതറിക്കിടക്കുന്ന കുപ്പിച്ചില്ലുകളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചപ്പോൾ കുറച്ചു മാറി ഒരു ഒഴിഞ്ഞ കള്ളുകുപ്പി കണ്ടു.

 

തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ നിന്നും തികട്ടി വരുന്ന സങ്കടത്തെ ഉച്ചത്തിൽ ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ട് പിടിച്ചു നിർത്തിക്കൊണ്ട് വേഗത്തിൽ അതെടുത്ത് തോട്ടിലെ വെള്ളത്തിൽ മുക്കി നിറച്ചെടുത്തു. നേരെ ആ വെള്ളം ഏദന്റെ മുഖത്തേക്കൊഴിച്ചു.

 

അവൻ കണ്ണുകൾ തുറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് നോക്കി ക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കാൻ അവൾക്ക് മനസ്സു വന്നില്ല. വീണ്ടുമൊരു കുപ്പി നിറയെ വെള്ളം കോരി മുഖത്തേക്ക് ഒഴിച്ചു.

 

നെറ്റിയിലെ മുറിവ് നീറി അവൻ ഈർഷ്യയും വേദനയും കലർന്ന ഭാവത്തോടെ കണ്ണു തുറന്നു.

 

അതോടെയാണ് അവൾക്ക് ശ്വാസം നേരെ വീണത്.

 

മുന്നിൽ കാണുന്ന തെന്നലിന്റെ മുഖത്തിൽ അവൻ മിഴിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പിന്നെ വീണ്ടും കണ്ണുകൾ അടച്ച് മുറിവിൽ കയ്യമർത്തി.

 

“ആഹ്..”

 

“എഴുന്നേൽക്ക് ഏദൻ! ആശുപത്രിയിൽ പോവാം.” അവൾ തിടുക്കത്തിൽ പറയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ ചുരിദാറിന്റെ ഷാൾ നീളത്തിൽ കീറി.