മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

 

അവനടുത്ത് മുട്ടുകുത്തിയിരുന്ന് വീണ്ടും രക്തം പനച്ചു വരുന്ന മുറിവ് കെട്ടാനായി നെറ്റിയിലമർന്ന ആ കൈയിൽ തെന്നൽ പിടി മുറുക്കി.

 

വാശിക്കാരൻ കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെ അവൻ മുറിവ് പൊത്തിപ്പിടിച്ച് പിന്നോട്ട് ആഞ്ഞു.

 

“കയ്യെടുക്ക് ഏദൻ.. കട്ട പിടിച്ചത് മാറിയിട്ട് ഇപ്പോൾ വീണ്ടും രക്തം വരുന്നത് കണ്ടില്ലേ… മുറിവ് കെട്ടട്ടെ.” അവൾ ഒച്ചയുയർത്തി.

 

ഇതിന് ഇത്രയും ശബ്ദം ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന ഭാവത്തിൽ മിഴിഞ്ഞ കണ്ണോടെ അവൻ പൊത്തി വച്ച കൈയുടെ ബലം അയച്ചു. അതോടെ തെന്നലിന്റെ പിടിച്ചുള്ള വലിയിൽ ആ കരം അടർന്നു മാറി.

 

“എന്ത് കൊണ്ടാ മുറിഞ്ഞത്?

കുപ്പിച്ചില്ല് വല്ലതും കൊണ്ടാണോ?”

 

അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

 

“പറയ്..” അവൾ ശാസനയോടെ നോക്കി.

 

“ആം. കുപ്പി കൊണ്ട്.”

 

“ചില്ല് വല്ലോം തട്ടുന്നുണ്ടോ? തറഞ്ഞിരിപ്പുണ്ടോ വല്ലതും?”

 

“ഇല്ലെന്ന് തോന്നുന്നു.” അത്രയും നേരം തോന്നിയ വാശിയുടെ മൂടുപടം ആ മറുപടിയിൽ അഴിഞ്ഞു വീണു.

 

അവൾ ഷാൾ കൊണ്ട് ആ മുറിവിൽ വരിഞ്ഞു ചുറ്റിക്കെട്ടി. ആ നിമിഷമത്രയും തനിക്കരികിലുള്ളവളുടെ സാമീപ്യം അവന്റെ ഉള്ളിനെ ചെറുതായി വിറ കൊള്ളിച്ചിരുന്നു.

 

“ആശുപത്രിയിൽ പോണ്ടേ…? എണീക്കാൻ പറ്റുമോ?”

 

“വേണ്ട.. ഞാൻ വീട്ടിൽ പൊയ്ക്കോളാം.” അവനവളുടെ പിടി വിടുവിച്ച് സ്വയം എഴുന്നേൽക്കാൻ നോക്കി.

അതിന് കഴിയാതെ നിലത്തിരുന്നു പോയി.

 

തെന്നൽ കുറച്ചു മാറി കൈയും കെട്ടി നോക്കി നിന്നു.

 

ഏദൻ വീണ്ടും എഴുന്നേൽക്കാൻ നോക്കി. കഴിയാതെ നിസ്സഹായനായി തെന്നലിനെയും.

 

“എന്ത് ദുഷ്ടയാടോ.. ഒന്ന് വന്ന് സഹായിച്ചൂടെ…”

 

സങ്കടത്തിനിടയിലും ചിരി വന്നു പോയി അവൾക്ക്. വന്ന ചിരി മറച്ച് മുന്നോട്ട് വന്ന് അവന്റെ ഇടം കൈ തോളിലെടുത്തിട്ടു. പിന്നെ ആയാസപ്പെട്ട് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു നിർത്തി.

 

“തൽക്കാലം ഇവിടിരിക്ക്. ഞാൻ ഓട്ടോ വല്ലതും കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കട്ടെ.” അവിടൊരു തിട്ടയിൽ അവനെയിരുത്തിയ ശേഷം അവൾ നടന്നു.

 

“എന്റേൽ ബൈക്ക് ഉണ്ട്.”

 

“അത് ഞാൻ ഓടിക്കണമായിരിക്കും!”