മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

കാരണം അദ്ദേഹം ചേർത്ത കയ്യൊപ്പുകൾ ആരുമറിയാത്ത കുറച്ചു കുരുന്നുകളുടെ ആത്മാവിലാണ്.

 

ഒരുപക്ഷെ, അനേകം പക്ഷികൾക്ക് ഇടം നൽകിയ ഒരു കൂറ്റൻ വൃക്ഷം കടപുഴകും പോലെയായിരിക്കാം ആ അവസാനവും. പാതിയൊടിഞ്ഞ ചിറകുകളുമായി ഒരു കൂട്ടം കിളികൾ ചിലയ്ക്കുന്നത് പലരും കണ്ടിട്ടും കണ്ണടച്ചു കളഞ്ഞേക്കാം.

എങ്കിലും അൻപിന്റെ ചില്ലകൾ വീണ്ടും തളിർക്കും.

ഉറപ്പാണ്.

നായകന്മാർ പലരും തിരശ്ശീലയ്ക്ക് മറവിലാണ്.

 

 

********

 

ഞായറാഴ്ച രാവിലെ തന്നെ തിരിച്ചു പുറപ്പെടാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ് തെന്നൽ. ഉച്ചയ്ക്ക് മുന്നെയാണ് ബസ്.

രാത്രിയോടെ താമസസ്ഥലത്തെത്താം.

 

എന്ത്‌ കാര്യമുണ്ടെങ്കിലും ക്ലാസ്സ് മുടക്കരുതെന്ന് കട്ടായം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് തങ്കച്ചൻ.

തലേന്ന് വന്നിട്ട് പിറ്റേന്ന് തിരിച്ചു പോകുന്നതിന്റെ എല്ലാ സങ്കടവും ആ മുഖത്തുണ്ട്.

 

ആരൂട്ടി ഒരു ഭാഗത്ത് നിന്ന് ഇപ്പോഴേ വിതുമ്പിത്തുടങ്ങി.

 

അവൾ ആ കുഞ്ഞിക്കവിളിൽ അമർത്തിയൊരു ഉമ്മ കൊടുത്തു.

 

“അഴ്ത് അഴ്ത് കാച്ചൽ വരുത്തി വയ്ക്കക്കൂടാതെ…”

 

ആരൂട്ടി കണ്ണ് തുടച്ച് തല കുലുക്കി കാണിച്ചു. ഇതിനിടയ്ക്ക് ആറേഴു പ്രാവശ്യം ഏദൻ വന്നെത്തിനോക്കി പോകുന്നത് അവൾ കണ്ടിരുന്നു.

 

ഊറി വന്ന ചിരി ചുണ്ടുകൾ കടിച്ചു പിടിച്ചു നിർത്തിയ ശേഷം അവൾ പതിയെ പുറത്തിറങ്ങി.

 

“അങ്കിളെ… ഞാനൊന്ന് പള്ളിയിൽ പോയിട്ടു വരാം.”

 

മറുപടിയെത്തും മുന്നേ തെന്നൽ പുറത്തെത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞ് പിറകിലേക്ക് നോക്കി.

സംശയം നിഴലിച്ച മുഖത്തോടെ ഏദൻ നിൽക്കുകയാണ്.

 

അവൾ കൂടെ വരാൻ കണ്ണുകാണിച്ചിട്ട് നടന്നു. ചുറ്റുമൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചിട്ട് ഏദൻ വേഗത്തിൽ അവളുടെ പുറകെയോടി.

 

“സംസാരിക്കാൻ ഒരു അവസരം നോക്കി നടക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ.”