മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

ഇത്രയും നാളുമില്ലാത്ത ഒരു സൗന്ദര്യം ആ മുഖത്തുണ്ടോ?

 

 

 

ജൂണിലെ നിലാമഴയിൽ

നാണമായ് നനഞ്ഞവളെ…

 

ഉറക്കത്തിലായിരുന്ന തെന്നലും അവളെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കിക്കിടന്ന ഏദനും ഒരുപോലെ ഞെട്ടി.

 

തെന്നൽ തലപൊക്കി മുഖം അമർത്തിത്തുടച്ചു. ശേഷം കഴുത്തു തടവിക്കൊണ്ട് ഏദനെ നോക്കി. പിന്നാലെ റിങ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഫോണെടുത്തു.

 

തങ്കച്ചനാണ് വിളിക്കുന്നത്.

 

അവൾ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്ത് ചെവിയോട് ചേർത്തു.

 

“അങ്കിളെ…

 

ആം.

 

ഇപ്പോൾ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല. ആള് ഓക്കേയാണ്.

 

ആശുപത്രീന്ന് അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരെത്തുമ്പോ ഞാൻ ഇറങ്ങും.

 

ഓക്കേ…”

 

അവളുടെ ശബ്ദത്തിന് കാതോർത്തു കിടന്നവൻ മുഖം ചുളിച്ചു നോക്കി.

 

“ആരെത്തുന്ന കാര്യമാ പറഞ്ഞെ?”

 

“ഏദന്റെ വീട്ടുകാർ.”

 

അപ്പോൾ ഇതുവരേയ്ക്കും തന്നെ തിരക്കി ആരും വന്നില്ലേ?

അവന് സ്വയം നിന്ദ തോന്നി.

 

“താൻ ഇപ്പോൾ പോകുമല്ലേ?” അവൻ തെല്ലു നിരാശയോടെ ചോദിച്ചു.

 

“പോകാതെ പറ്റില്ലല്ലോ.

 

വിശക്കുന്നില്ലേ ഏദന്?

ലൈറ്റ് ഫുഡ് മാത്രമേ ഇപ്പൊ കഴിക്കാൻ പറ്റൂ…