മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

സുധീര.

ധീരതയുള്ളവളെന്ന് നിനച്ചപ്പോൾ പ്രതീക്ഷകളെ അപ്പാടെ തകർത്തുകൊണ്ട് കിഴക്കേമലയുടെ അടിവാരത്തു നിന്നും അവരുടെ മൃതദേഹം ലഭിച്ചു.

 

ഏൽപ്പിച്ച ബാഗ് പരിശോധിക്കുമ്പോൾ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് കുറച്ചു മുഷിഞ്ഞ നോട്ടുകളും ഒരു വീടിന്റെയും കുറച്ചു സ്ഥലത്തിന്റെയും ആധാരവും ഒപ്പമൊരു കത്തും.

 

“ഞാനുറങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങളായി… ജീവിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല. കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോഴും തുറക്കുമ്പോഴും എന്റെ ഭർത്താവിന്റെയും കാമുകിയുടെയും പേക്കൂത്തുകളാണ് തെളിയുന്നത്. ഞാൻ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വൈകാതെ നിങ്ങൾക്കെന്റെ ശരീരം കിട്ടും.

അനേകം കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ആശ്രയമായ സാർ എന്റെ കുഞ്ഞിനോടും കരുണ കാണിക്കണം.”

 

പ്രണയിച്ചു വിവാഹം കഴിച്ചയാളുടെ ചതിയിൽ ആത്മഹത്യയ്ക്ക് ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ അഞ്ചു വയസ്സുകാരി മകളുടെ മുഖം പോലും അവരുടെയുള്ളത്തെ തെല്ലും ഉലച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ എന്നവർ അത്ഭുതത്തോടെ ആലോചിച്ചു.

 

അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ എഴുകോണാണ് സ്ഥലമെന്ന് അറിഞ്ഞു. സ്വന്തമായി വീടും റബ്ബർ കൃഷിയുമൊക്കെയുള്ളവരാണ്!

 

അവർക്ക് ജീവിക്കാൻ വഴികളുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ, ആരോഗ്യമുള്ള ഒരു മനസ്സ് ഇല്ലായിരുന്നു!

 

ഇന്നും അവിടെയുള്ള ഇരുപതോളം കുട്ടികളുടെ അക്കാമ്മ കൂടിയാണ് തെന്നൽ. പ്രത്യേകിച്ച് ആർദ്ര എന്ന ആരൂട്ടിയുടെ.

 

ഓർഫനേജിലെ ഗേറ്റിൽ തന്നെ തങ്കച്ചൻ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

 

“യാത്രയൊക്കെ സുഖമായിരുന്നോ?” അദ്ദേഹം സ്നേഹത്തോടെ തിരക്കി.

 

“ആ.. അങ്കിൾ.” എല്ലാവരും പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

“മക്കൾ കുളിച്ചിട്ട് എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാൻ നോക്ക്.”

 

തെന്നൽ ബാഗുമായി അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോഴേക്കും തങ്കച്ചൻ ഏദനെയും കൂട്ടരെയും അടുത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി. അവിടെയാണ് തങ്കച്ചനും ഭാര്യയും താമസിക്കുന്നത്. ഇരുവർക്കും വിവാഹിതരായ രണ്ട് ആൺമക്കളാണ്. ഒരാൾ കോട്ടയത്തും മറ്റൊരാൾ വിദേശത്തും താമസിക്കുന്നു.

 

നാളുകൾക്ക് ശേഷം അന്ന് അൻപിൽ ഉത്സവമേളമായിരുന്നു.

പാട്ടും നൃത്തവുമൊക്കെയായി മുറ്റത്ത് എരിയുന്ന അഗ്നിക്ക് ചുറ്റും ഒത്തുകൂടി.

 

കുട്ടികളുടെ ആരോഗ്യം കണക്കിലെടുത്ത് അവരെയൊക്കെ നേരത്തെ ഉറക്കിയ ശേഷം തങ്കച്ചനും ഗിരിജാദേവിയും തെന്നലും ഏദനും കൂട്ടരും വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചിരുന്നു.

 

പ്രായം എഴുപതോട് അടുത്ത അദ്ദേഹം ഏദനും മറ്റുള്ളവർക്കും ഒരത്ഭുതം തന്നെയായിരുന്നു.

തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഗവണ്മെന്റ് വാക്ക് പറഞ്ഞിരുന്ന പല ആനുകൂല്യങ്ങളും നിഷേധിച്ചപ്പോഴും, അവർക്ക് നേരെ മുഖം തിരിച്ചപ്പോഴുമൊക്കെ അദ്ദേഹം ഒരു വടവൃക്ഷത്തെപ്പോലെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു.

 

അങ്ങനൊരാൾ ഭൂമിയിൽ ജീവിച്ചിരുന്നുവെന്ന് നാളെ ലോകം അറിയുമോ എന്നത് സംശയമാണ്.