മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

കിളികളുടെ ചിലക്കലും പൈക്കളുടെ കരച്ചിലിനും ഒപ്പം താൻ നടക്കുന്ന ശബ്ദവും ദേഹം ചെറുതായി കുളിർപ്പിക്കുന്ന കാറ്റിന്റെ മർമ്മരവും വ്യക്തമായി കേൾക്കാം.

 

വലതു വശത്ത് റെയിൽവേയുടെ മതിൽക്കെട്ടിനപ്പുറം വാഴത്തോട്ടവും ഏതൊക്കെയോ മരങ്ങളും വളർന്നു നിൽപ്പുണ്ട്. എതിർവശത്തെ പച്ചപ്പിലാണെങ്കിൽ മേയുന്ന പയ്യുകളും.

 

നീലാകാശവും പച്ചഭൂമിയും അവളെ ഭ്രമിപ്പിച്ചു. ഒരാൺ മയിൽ പീലിവിരിച്ചു നിൽക്കും പോലെ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നിൽക്കുന്ന പ്രകൃതി.

കാമുകനൊപ്പം സല്ലപിക്കും മുൻപേ ഈയൊരു ഒരുക്കം പതിവുള്ളതാണ്!

 

എഴുകോണെന്ന് എഴുതപ്പെട്ട നെയിം ബോർഡിനെ പാതി മറച്ചുകൊണ്ട് പടർന്നു കിടക്കുന്ന പവിഴവള്ളിയും അതിൽ കുനുകുനാ മൊട്ടിട്ടു നിൽക്കുന്ന റോസ് നിറത്തിലെ പൂക്കളെയുമൊന്ന് നോക്കി കഷ്ടപ്പെട്ട് കണ്ണുകൾ പറിച്ചെടുത്ത് സ്റ്റേഷന് പുറത്തിറങ്ങാനായി നടന്നു.

 

സ്റ്റേഷന് പുറത്തേക്ക് നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ഇന്റർലോക്കിട്ട പടികളാണ്. ചുവന്ന തറയിൽ വെളുത്ത മുത്തുകൾ പോലെ ഏതൊക്കെയോ മരങ്ങളുടെ പൂക്കൾ ഇറുന്നു വീണു കിടക്കുന്നു.

ഒരു കാൽ വയ്ച്ചതും അവളുടെ മൂക്കിൻതുമ്പിലൊരു തുള്ളി വന്നു പതിച്ചു.

മഴ പെയ്തു തോർന്നിരിക്കുന്നു.

ഇനി മരം പെയ്യുകയാണ്!

 

പടിക്കെട്ടുകൾ മുഴുവനുമിറങ്ങി ബസ് കയറാനായി റോഡിന്റെ മറുവശത്തേക്ക് അവൾ നടന്നു. നോട്ടം ആകെയുള്ളൊരു ചായക്കടയിൽ പാളിവീണു.

 

ഒരു പാൽചായ മൊത്തികുടിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട്. എങ്കിലും വേണ്ടെന്ന് വച്ചു.

 

ഇപ്പോൾ തന്നെ വൈകിയിരിക്കുന്നു. ആദ്യം വരുന്ന ബസിൽ കയറിപ്പറ്റണം. ഇന്ന് ടാപ്പിങ്ങിനുള്ള ആളെത്തുമെന്ന് സുമിചേച്ചി പറഞ്ഞതാണ്.

 

കുറച്ചു നേരം നിന്നതും ഒരു പരിഭ്രമം ഏറി വന്നു തെന്നലിന്.

 

“ആനവണ്ടി ചതിക്കുമോ? എന്റെ മുത്തപ്പാ…”

 

അവൾ ഇടം കയ്യിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ച വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി.

ഇന്നലെയോ താൻ ഇല്ലായിരുന്നു.