മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

മിഴികൾ തലങ്ങും വിലങ്ങും പാഞ്ഞു.

 

ആദ്യമായാണ് ഈയൊരു രീതിയിലുള്ള ഇടപഴകൽ. പുറത്തെ തണുപ്പിന് കെടുത്താൻ കഴിയാത്ത വിധത്തിലൊരു തീ ഉള്ളിലാളി കത്തുന്ന പോലെ.

 

തെന്നലിന്റെ ശിരസ്സ് ഏദന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് പതിയെ ചാഞ്ഞു വന്നു. വട്ടം ചുറ്റിപ്പിടിക്കാതെ നെഞ്ചോട് തല ചേർത്ത് അവൾ കുറച്ചു നേരം നിശബ്ദയായി.

 

“ഇച്ചായാ…”

 

പതിയെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് മുഖമുയർത്തി നോക്കുമ്പോൾ അവന്റെ മുഖത്തൊരു രഹസ്യഭാവമായിരുന്നു.

ചുവന്നു പോയ മൂക്കിൻ തുമ്പിലേക്കും ചെവികളിലും അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി നിന്നു.

 

“ഞാനൊരു ഉമ്മ തന്നോട്ടെ?

 

ദേ ഇവിടെ..” ആ മൂക്കിൻ തുമ്പിലേക്ക് നീട്ടിയ വിരൽ വിറയ്ക്കുന്നതവൾ കണ്ടു.

 

വേണമെന്നോ വേണ്ടെന്നോ ശബ്ദിക്കാൻ കഴിയാതെ തെന്നൽ നിന്നു പോയി. വേണ്ടെന്ന് പറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴൊക്കെ അതിനെയും മറി കടന്ന് തലച്ചോറിൽ നിന്നൊരു ഉന്മാദം പൊട്ടി വന്ന് നാവിനെ പിടിച്ചു താഴ്ത്തുന്നു.

 

നാണവും പരിഭ്രമവും കൊതിയും ഭയവുമൊക്കെ കലർന്ന സമ്മിശ്രഭാവം. ഏദൻ പതിയെ മുഖമടുപ്പിച്ചു.

 

മൂക്കിൻതുമ്പിൽ വിറയ്ക്കുന്ന ചുണ്ടുകളുടെ ഒരു കുഞ്ഞു മുത്തം.

 

തല പിന്നോട്ടാഞ്ഞതും അതുവരെയാരോ പിടിച്ചു വച്ച ശ്വാസം ഉള്ളിലേക്കെടുത്തുകൊണ്ട് തെന്നൽ തിരിഞ്ഞോടി.

 

“ഏയ്യ്…നിൽക്ക്..”

 

ഏദൻ പിറകിൽ നിന്നും വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ കേട്ടില്ല.

 

കുറച്ചു ഓടിക്കയറിയ ശേഷം അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

 

ചിരിയോടെ അവിടെത്തന്നെ നിൽക്കുകയാണ് അവൻ.

 

“വേഗം കേറി വാ ഇച്ചായാ.. മഴ വരുന്നു.”

 

ഏദന്റെ മുഖത്തെ ചിരിയുടെ തിളക്കം കൂടി.

 

സെമിത്തേരിയിലേക്ക് ഓടിക്കയറിയ തെന്നൽ മുന്നിൽ ജാഫറിനെക്കണ്ട് ഒന്ന് പരുങ്ങി. ഒരു വിളറിയ ചിരിയും നൽകി വീണ്ടും വേഗത്തിൽ നടന്നു.

 

അവൾ പോയ വഴിയേ നോക്കി തല തിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഏതോ ലോകത്തെന്ന പോലെ കയറി വരുന്ന ഏദനെ കാണുന്നത്.