മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“പറയ് തെന്നലേ… എനിക്ക് നിന്നെ മുന്നേ ഇഷ്ടമാടീ…

ഇപ്പോ കൂടീട്ടേ ഉള്ളൂ.. എന്റെ അപ്പച്ചന്റേം അമ്മച്ചീടേം കാര്യമൊക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ.. അങ്ങനൊക്കെ നോക്കുമ്പോ നീയാണ് ഭാഗ്യവതിയെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിപ്പോയിട്ടുണ്ട്.”

 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ പതിയെ കലങ്ങിത്തുടങ്ങി.

 

“ഞാനെന്ത് പറയാനാ ചേട്ടാ.. എനിക്കൊന്നും പറയാൻ അറിഞ്ഞൂടാ.”

 

“നിനക്കെന്നോട് ഒരിച്ചിരി പോലും സ്നേഹം ഇല്ലേ?”

 

അവളൊന്നും മിണ്ടാതെ ഒഴിഞ്ഞു മാറുന്ന പോലെ ബെഞ്ചിലേക്ക് പോയിരുന്നു. പിന്നെ തല തിരിച്ച് ഏദനെ നോക്കി. വാടിയ മുഖത്തോടെ നിന്നിടത്ത് തന്നെ നിൽക്കുകയാണ്.

 

“അടുത്ത ശനിയാഴ്ച ആരൂട്ടിയുടെ പിറന്നാളാണ്.

ഞാൻ പോകുന്നുണ്ട് മേഘമലയിലേക്ക്.

വരുന്നോ?

മറുപടി അപ്പൊ തരാം.”

പറഞ്ഞ ശേഷം അവൾ പിന്തിരിഞ്ഞിരുന്നു.

 

അവന്റെ മുഖം വിടർന്നു.

ചിരിയോടെ നാക്ക് ഉൾക്കവിളിൽ കുത്തി അവൻ ജനാലയിലൂടെ പുറത്തോട്ട് നോക്കി.

 

നാൽവർസംഘം ദൂരെ നിന്നു കൊണ്ട് ആ ജനാലയിൽ തന്നെ കണ്ണുകൂർപ്പിച്ചു നോക്കുകയാണ്.

 

ഏദൻ ജാഫറിനെയൊന്ന് നോക്കി.

അവന്റെ മുഖത്തെ ചിരി പെട്ടെന്ന് കെട്ടു പോയി.

 

‘ഐ ആം ദി സോറി അളിയാ.. ഐ ആം ദി സോറി. അവൾക്ക് എന്നെയാ ഇഷ്ടം.

 

നിനക്ക് നല്ല ഉമ്മച്ചിക്കുട്ടികളെ കിട്ടില്ലേടാ മോനേ…’ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൻ വീണ്ടും വിരിഞ്ഞ നറുചിരിയോടെ തന്നെ ജനലിൽ ചാരിനിന്നു.

 

 

 

********

 

 

ശനിയാഴ്ച രാവിലെ തമ്പാനൂർ ബസ്സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും തെന്നൽ യാത്ര പുറപ്പെട്ടു.