മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

നിലിച്ചു കല്ലിച്ചു കിടന്ന ചതവുകൾ വീണ്ടും വിങ്ങി വേദനിച്ചു.

 

ഏദനിൽ നിന്നു തുടങ്ങിയ ഓർമ്മകൾ രണ്ടു മുഖങ്ങളിൽ എത്തി നിന്നു.

 

ഡാനിയേൽ ഫിലിപ്പ്.

എസ്തർ ഫിലിപ്പ്.

 

അവളുടെ കണ്ണുകൾ കലങ്ങിച്ചുവന്നു.

 

സുമിചേച്ചി എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. അതൊന്നും കേൾക്കാതെ കണ്ണുകൾ തുടച്ച് അവൾ പുരയിൽ നിന്നും പടിക്കെട്ടുകൾ അമർത്തിച്ചവിട്ടിയിറങ്ങി.

 

അപ്പോഴേക്കും ഏദൻ അടുത്തെത്തിയിരുന്നു.

 

തലയിലെ ക്യാപ്പ് എടുത്തു മാറ്റി കണ്ണുകളിൽ ഒരു കടലോളം സ്നേഹം നിറച്ചുകൊണ്ട് അവനവളെ നോക്കി.

 

ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദയായെങ്കിലും അടുത്ത ക്ഷണം അവൾ ചീറി.

 

“ജീവിക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ലല്ലേ നിങ്ങൾ?”

 

“തെന്നലേ…” നിസ്സഹായത കലർന്നൊരു വിളി അവനിൽ നിന്നും ഉയർന്നു.

 

“പോ.. എന്റെ കൺമുന്നിൽ നിന്നു പോ.. എനിക്ക് ആരേം കാണണ്ട.” അവളവന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈ വച്ച് പിന്നോട്ട് തള്ളി.

 

“അയ്യോ.. ” സുമി അപ്പോഴേക്കും പാഞ്ഞിറങ്ങി വന്നു.

 

“എന്താ മോളെ കാണിക്കുന്നേ.. അവനെ വിട്ടേ..” സുമി അവളെ അടക്കിപ്പിടിക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവരുടെ പിടിയിൽ ഒതുങ്ങാതെ “പോ” എന്നാക്രോശിച്ചു കൊണ്ട് അവനെയവൾ വീണ്ടും പിന്നിലേക്ക് തള്ളാൻ തുടങ്ങി.

 

“ചേച്ചീ ഇയാളാ…” കണ്ണീരിലും ദേഷ്യത്തിലും കിതപ്പിലും അവൾക്ക് വാചകം പൂർത്തിയാക്കാനായില്ല.

 

“ഞാൻ എന്തോ ചെയ്തെടീ…?

പറ.. ഈ കാലമത്രയും എന്നെയിട്ട് നീറ്റിയത് പോരെ നിനക്ക്?

ഇതിനും മാത്രം ഞാൻ എന്ത് ചെയ്തെന്നാ?

 

എന്റെയൊരു തെറ്റ് നീ കാണിച്ചു താ..” ചിലമ്പിച്ച സ്വരത്തിന് മുന്നിലവൾ നിശബ്ദയായി.

 

എന്താണ് അവൻ ചെയ്ത തെറ്റ്?

തന്നെയവൻ സ്നേഹിച്ചതോ?

എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടും ഒപ്പം കാണുമെന്ന് വാക്ക് തന്നതോ?

ഉപേക്ഷിച്ചു പോന്നപ്പോൾ പിന്നാലെയവൻ തിരഞ്ഞു വന്നതോ?