മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

ഇന്ന് കൂടി സമയത്തിനെത്തിയില്ലേൽ വയ്യാത്ത ചേച്ചി പണിയെടുക്കേണ്ടി വരും.

 

ചിന്തിച്ചു തീരും മുൻപേ ചുവന്ന ബസിന്റെ ഹോൺ അങ്ങ് ദൂരെ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു. നെഞ്ചിലുയർന്ന പിടപ്പ് ആശ്വാസത്തിന്റെ പതിഞ്ഞ താളത്തിലായി.

 

ബസിൽ കേറിയത് മുതൽ വീണ്ടും വാനം കറുത്തു വരുന്നത് കണ്ടു.

വീണ്ടുമൊരു മഴ മണ്ണിലേക്ക് ഇരച്ചു വരുന്നു.

 

“മുത്തപ്പൻ കാത്തു.” മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് അവൾ ബസ്സിറങ്ങി നടന്നത്. ഇരുവശത്തും റബ്ബറിന്റെ ‘നൂറ്റിയഞ്ച്’ എന്ന ഇനത്തിൽ പെട്ട മരങ്ങളാണ്.

മഴ പെയ്തു തോർന്ന അന്തരീക്ഷത്തിൽ ചുരിദാറിന്റെ ഷാൾ അടക്കിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ നടന്നു.

 

ദൂരെ ചെറിയ ഓടിട്ടൊരു വീട് കാണാം.

 

“തെന്നലേ… പോയിട്ടെന്തായി?” റബ്ബർ ഷീറ്റുകളുടെ മുഷിഞ്ഞ നാറ്റത്തിനൊപ്പം ഒരു ചോദ്യം ഉച്ചത്തിൽ കേട്ടു.

 

“സർട്ടിഫിക്കറ്റ് കിട്ടി സുമിയേച്ചീ..”

 

“മിടുക്കി.” അവരഭിനന്ദിച്ചു.

 

“ഡിഗ്രിക്കാരി ആയില്ലേ മോള്. ഇനിയീ നരകത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ നോക്ക്.

വന്നപ്പോ എങ്ങനിരുന്ന പെണ്ണാ… ഇപ്പോഴീ റബ്ബറിന്റെ കൂട്ട് നീയും ഉണങ്ങിപ്പോയി.”

 

അവൾ ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

ഞാനെന്റെ അതിജീവനത്തിനുള്ള ഊർജ്ജമെടുത്തത് സിരകളിൽ നിന്നാണ്. അതാണ് അതിനൊപ്പം ദേഹം മെല്ലിച്ചതെന്ന് പറയണമെന്ന് തോന്നിയവൾക്ക്.

 

“ടാപ്പിങ്ങിന് ആള് വന്നോ ചേച്ചീ?”

 

“വന്നു മോളെ… രാവിലെ ആറ് മണിയായപ്പോ എത്തി. പത്ത് മണിയോടെ പാലെടുത്തു.”

 

അവൾക്ക് ആശ്വാസം തോന്നി.