മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“എന്ത് ചോദിക്കാൻ?

എന്ത് അവകാശത്തിൽ ചോദിക്കാൻ?

ഞാനാർക്കും ആരുമല്ലല്ലോ..”

 

“അങ്ങനൊന്നും പറയല്ലേ..” തെന്നൽ വിങ്ങിപ്പോയി.

 

“പിന്നെ… നീയകന്ന് നിന്നപ്പോൾ അതിനൊരു കാരണമുണ്ടായിരുന്നു. അതെനിക്ക് മനസ്സിലാവും.

എങ്കിലും ഇത്രേം നാളുകൾക്ക് ശേഷം എന്നെക്കാണുമ്പോൾ നീയോടി വരുമെന്ന് ഞാൻ കരുതി.

 

നീ വന്നു. അതെന്നെ വീണ്ടും തള്ളിപ്പറയാൻ ആണെന്ന് മാത്രം.” അവന്റെ തൊണ്ടയിടറി.

 

“ഇച്ചായാ… ഞാൻ അപ്പോഴത്തെ സങ്കടത്തിൽ… അല്ലാതെ… എന്റെ മനസ്സിൽ അങ്കിളും ആരുവുമൊക്കെ വന്നു. ഇനീം കണ്ടാലും മിണ്ടിയാലും വീണ്ടും അങ്ങനൊക്കെ സംഭവിച്ചാലോ എന്ന് പേടിച്ചു..” അവൾ കണ്ണീരോടെ അവനരികിൽ നിലത്ത് ഊർന്നിരുന്നു.

 

“ഏയ്‌… എഴുന്നേൽക്ക്. ഞാൻ സങ്കടം കൊണ്ടു പറഞ്ഞതാടീ…”

 

അവൻ എഴുന്നേറ്റ് അവളെ വലിച്ചുയർത്തി മാറോടു ചേർത്തു.

 

“അങ്കിളാ നീയുള്ളയിടം പറഞ്ഞു തന്നത്.”

 

“തോന്നി.”

 

“എന്റെ പേരിലുള്ളതെല്ലാം ഡെന്നിച്ചനും ചേച്ചിക്കും വീതിച്ചു കൊടുത്തു. പിന്നവർക്ക് ഞാൻ എവിടെ പോയാലോ ആരെ കെട്ടിയാലോ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല.

 

നാക്കിന് എല്ലില്ലെന്ന് കരുതി എന്തും വിളിച്ചു പറഞ്ഞാൽ മീഡിയ വെറുതെ വിടുമോ? അപ്പച്ചൻ രാജി വയ്ക്കേണ്ടി വന്നു.

 

നീയെന്ത് കരുതി, നിന്നെ ആ നാട്ടിൽ നിന്നും പറഞ്ഞു വിട്ടിട്ട് ഞാനവിടെ സുഖമായി കഴിയുമെന്നോ?

ഞാൻ ആ വീട്ടിൽ നിന്ന് അന്നിറങ്ങിയതാ.. അവന്മാരുടെ ഒപ്പം പണിക്ക് പോയിത്തുടങ്ങി.”

 

ഏദൻ അവളെ കുറച്ചു കൂടി അടക്കിപ്പിടിച്ചു. സങ്കടവും വേദനകളും അവർ പറഞ്ഞു തീർത്തു.

 

“അലഞ്ഞു നടന്നതല്ലേ.. ദേഹം കഴുകിയിട്ടു വാ.. ”

 

തണുപ്പോർത്ത് മടിച്ചെങ്കിലും ദേഹം മുഷിഞ്ഞതിനാൽ അവൻ കുളിമുറിയിലേക്ക് നടന്നു.

 

പുറത്ത് മഴ കുറച്ചടങ്ങിയിരുന്നു. ജനലിൽ കൂടി പുറത്തെത്തിയ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിൽ മണ്ണിൽ പതിഞ്ഞ ഒരായിരം ഇലകളും ചെറു പൂക്കളും അവൾ കണ്ടു.

 

ശാന്തമായ മനസ്സോടെ അഴികളിൽ മുഖമമർത്തിയവൾ നിന്നു.

 

ഏതോ ദൂതും പേറിയെത്തുന്ന ഹംസത്തെ പോലെ വീണ്ടും മഴയിരച്ചു വരുന്നു.

മാരുതൻ ചില്ലകളുലച്ച് പൂക്കളും ഇലകളും കൊണ്ടവളെയൊരുക്കുകയാണ്.