മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

ആ മരണത്തിന് പോലും എത്താൻ കഴിയാതെ എഴുകോണിലെ ആരുമില്ലാത്ത വീട്ടിൽ ഒതുങ്ങിപ്പോകുമ്പോൾ ഏദനുമായി ഒരു രീതിയിലുള്ള അടുപ്പത്തിനും അവൾ തയ്യാറായില്ല.

തന്നിലേക്ക് എത്താനുള്ള വഴികളെല്ലാം അവളടച്ചു.

അവൾക്ക് ഭയമായിരുന്നു.

ഏദൻ പല തവണ മേഘമലയിൽ അന്വേഷിച്ചു ചെന്നെങ്കിലും അവരുമൊന്നും വിട്ടു പറഞ്ഞില്ല.

പണവും രാഷ്ട്രീയവുമുള്ളവർക്ക് ആടിനെ പട്ടിയാക്കാനും, പട്ടിയെ പേപ്പട്ടിയാക്കാനും പിന്നീട് അതിനെ തല്ലിക്കൊല്ലാനുമുള്ള കഴിവുണ്ട്. അതിനെയവർ ഭയന്നു.

എന്നത്തെയും പോലെ ഉറങ്ങാൻ നേരം മിഴിനീർ നനച്ച തലയിണയിൽ മുഖമമർത്തുമ്പോൾ ഏദന്റെ ചങ്ക് പിടച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

“തെന്നലേ.. നീയെവിടെ?”

??????

ആ രാവ് ഇരുട്ടിയേറെ നേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും അവൾക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല. ഓർമകളുടെ വേലിയേറ്റങ്ങൾ പോലെ പുറത്ത് കാറ്റിന്റെ ഹുങ്കാരവും മഴ ഇടിച്ചു കുത്തിപ്പെയ്യുന്നതും ഇടയ്ക്ക് അന്തരീക്ഷം ശാന്തമാവുന്നതും തവളകളുടെ കരച്ചിലുമൊക്കെ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവനെവിടെയായിരിക്കും?

തിരിച്ചു പോയിക്കാണുമോ?

എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി?

അതും ഈയൊരു വേഷത്തിൽ?

ചോദ്യങ്ങൾ ഇരച്ചു വരുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവളതിനെ അടക്കാൻ നോക്കി.

തന്നെ മറന്നു കളഞ്ഞില്ലല്ലോ അവൻ!