മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“അവനുമായുള്ള എല്ലാ ഇടപാടും ഇന്നത്തോടെ നിർത്തിക്കോ.. പിന്നെ നീയിനി അങ്ങോട്ട് വരണമെന്നില്ല. നിന്റെ അവിടുള്ള എല്ലാ പഠിത്തവും മതി.

പിന്നെ നിനക്ക് ബുദ്ധിയുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. ഇവിടുള്ളത് കുറെ കൊച്ച് പിള്ളേര്.. അവർക്കാകെയുള്ളത് അവരെ നോക്കുന്ന ആളും.. അയാൾ പോക്സോയ്ക്ക് അകത്തു പോയാൽ എങ്ങനിരിക്കും?” അയാളുടെ കണ്ണുകളിലെ കൗശലത്തിൽ തെന്നൽ മരണം കണ്ടു.

“എസ്തറേ.. എങ്ങനിരിക്കും?” ഫിലിപ്പ് തിരിഞ്ഞ് എസ്തറെ നോക്കി.

“ചാവും വരെ ജയിലിൽ കിടക്കാം.

പോക്സോയ്ക്ക് അകത്താവുന്നവർക്ക് ജയിലിൽ സുഖമൊന്നുമല്ല. ഇടിച്ചു പിഴിയും അവിടുള്ളവർ..

ഈർക്കിൽ പ്രയോഗം വരെയുണ്ട്.” എസ്തറിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു വക്രിച്ച ചിരി വിരിഞ്ഞു.

“അയ്യോ.. ഒന്നും ചെയ്യല്ലേ…. ഞാനെല്ലാം നിർത്തിക്കോളാം.” തെന്നൽ കൈകൂപ്പി കരഞ്ഞു പോയി.

എന്തോ പറയാൻ മുതിർന്ന തങ്കച്ചനെ ഗിരിജ പിടിച്ചു നിർത്തി.

“അപ്പൊ ഇനി നീ അവനെ വിളിക്കാനോ കാണാനോ ശ്രമിക്കരുത്!” പറഞ്ഞ ശേഷം മൂന്ന് പേരും പുറത്തിറങ്ങി.

തെന്നൽ നിലത്തേക്ക്‌ ഊർന്നിരുന്നു പോയി. പിന്നെ മുഖം പൊത്തി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. കാര്യം മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അവളുടെ സങ്കടം ആരുവിനും സഹിക്കാൻ വയ്യായിരുന്നു. അവളും കൂടെ ഏങ്ങിക്കരഞ്ഞു പോയി.

തെന്നലിനെ ആരും കുറ്റപ്പെടുത്തിയില്ല.

പ്രണയിച്ചതിൽ വഴക്കും പറഞ്ഞില്ല. അല്ലെങ്കിലും എന്ത് പറയാനാണ്?

തെറ്റ് ചെയ്തവർ കല്ലെറിയട്ടെ!

പക്ഷെ, അവളുടെ സങ്കടം കണ്ടു നിൽക്കാൻ തങ്കച്ചനെന്തോ കഴിഞ്ഞില്ല.

ഏദന്റെ ഭാഗമെന്തെന്ന് വ്യക്തവുമല്ല. ഇനി ഡാനിയേൽ പറഞ്ഞത് പോലെ വെറുമൊരു ടൈം പാസ് ആകുമോ എന്നദ്ദേഹം ഭയന്നു.

അദ്ദേഹം ഏദനെ വിളിച്ചു.

അവളെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ തയ്യാറാണോ എന്ന് അന്വേഷിക്കാൻ.

പക്ഷെ, അവനെ കാത്തിരുന്നവർക്ക് മുന്നിൽ വന്നു നിന്നത് കേരളാപോലീസിന്റെ രണ്ട് വാഹനങ്ങളാണ്.

കേസ് തിരുവനന്തപുരത്തുള്ള ഒരു കൊച്ച് പെൺകുട്ടിയെ ശാരീരികമായി ഉപദ്രവിച്ചു എന്നതും.

അതൊരു വാർണിങ് ആയിരുന്നു. എല്ലാത്തരത്തിലും.

പോലീസ് തങ്കച്ചനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തെങ്കിലും കേസ് രജിസ്റ്റർ ചെയ്തില്ല. രഹസ്യമായി അദ്ദേഹത്തെ പാർപ്പിച്ചു.

അതോടെ ഭയന്നു പോയ ഗിരിജ തെന്നലിനെ എഴുകോണുള്ള വീടിന്റെയും സ്ഥലത്തിന്റെയും ആധാരം നൽകി അവിടം വിട്ടു പോകാൻ പറഞ്ഞു.

കേസും ബഹളവും ഒപ്പം തെന്നലിനെ വേരോടെ പറിച്ചു നടുകയും ചെയ്തതോടെ ആരു രാവും പകലും നിർത്താതെ കരഞ്ഞു. രാത്രി പനി കൂടി ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിച്ചെങ്കിലും നേരം വെളുക്കുന്നതോടെ ആ കുഞ്ഞു ജീവനും ലോകം വിട്ടു പോയി.