മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

“കണ്ടോ കള്ളിയെപ്പോലെ നിൽക്കുന്നത്!” എസ്തർ ചൊടിച്ചു.

“നിങ്ങൾ എന്റെ കുട്ടിയെ ഒന്നും പറയേണ്ട ആവശ്യമില്ല. ഞാൻ ചോദിക്കും, പറയും അത് വേറെ.” തങ്കച്ചൻ അവർക്ക് നേരെ താക്കീതോടെ പറഞ്ഞു.

“പറ തെന്നലേ, നിനക്ക് ബന്ധമുണ്ടോ?”

അവൾ പതിയെ തലകുലുക്കി.

കണ്ണുകൾ ഉയർത്തി നോക്കുമ്പോൾ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നവർ പല്ല് ഞെരിക്കുകയാണ്.

അവൾക്ക്‌ നേരിയ ഭയം തോന്നി.

“അവൾക്കും അവനും ഇഷ്ടമാണെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ എന്ത് ചെയ്യാനാണ്? അതവരുടെ തീരുമാനമാണ്.” തങ്കച്ചൻ ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“അത് ശരിയാ.. തന്തയാരാ തള്ളയാരാ എന്ന് അറിയാത്തവരുടെ കാര്യത്തിൽ നിങ്ങളെന്ത് ചെയ്യാനാ അല്ലെ?

അവൻ ഞങ്ങടെ ചോരയാ… ഇവള് അവനൊരു ടൈം പാസ് മാത്രമായിരിക്കും.

അങ്ങനെ കണ്ട തിണ്ണ നിരങ്ങി നടന്നതിനെ ഒന്നും ഞങ്ങളുടെ പയ്യന് വേണ്ട.”

ആ പറഞ്ഞത് ഡാനിയേലാണ്. തെന്നൽ അയാളെ അമ്പരന്നു നോക്കി നിന്നു പോയി. ഇത്രയും നാളും കണ്ട സൗമ്യമായ മുഖഭാവമല്ല അയാൾക്ക്.

“എടാ… ഇനിയൊറ്റ അക്ഷരം എന്റെ കൊച്ചുങ്ങളെ പറഞ്ഞാൽ…” തങ്കച്ചൻ ശബ്ദം ഉയർത്തി മുന്നോട്ടാഞ്ഞു. അദ്ദേഹം ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആദ്യമായാണ് അത്രയും ദേഷ്യത്തിൽ അദ്ദേഹത്തെ കാണുന്നത്. ആരു സങ്കടത്തോടെ ഓടി വന്ന് തെന്നലിനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു നിന്നു.

“ഇത് നിന്റെയൊന്നും സ്ഥലമല്ല. ഇതേ സ്ഥലം വേറെയാ…

വേലയിവിടെ ഇറക്കണ്ട.

നീയൊന്നും നേരാംവണ്ണം മലയിറങ്ങില്ല.” തങ്കച്ചൻ മുരണ്ടു.

ഫിലിപ്പ് പതിയെ ചിരിച്ചു.

“അത്രയ്ക്ക് അങ്ങോട്ട് വേണോ?

വെല്ലുവിളികൾ തരക്കാരോട് പോരെ?

ഞാരാണെന്ന് നിനക്കറിയില്ല.” അയാൾ ശാന്തനായി പറഞ്ഞു. ശേഷം തെന്നലിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു.