മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

അവനെ ജാഫർ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി.

“എന്തായിരുന്നു അവിടെ?” അവൻ സ്വരത്തിൽ ഗാംഭീര്യം കലർത്തി വലതുപിരികം ഉയർത്തി.

ഏദൻ അതേ ചിരിയോടെ നടന്നു വന്ന് അവന്റെ തോളിൽ കയ്യിട്ടു ചേർത്തു പിടിച്ചു. അടിക്കാനാണെന്ന് കരുതി വഴുതി മാറും മുന്നേ ജാഫറിന്റെ കവിളിൽ നല്ലൊരുമ്മ കിട്ടി.

“അയ്യേ…”

ഏദൻ കയ്യയച്ച് മുന്നോട്ട് നടക്കുമ്പോഴും ജാഫർ ഇടം കവിൾ പൊത്തിപ്പിടിച്ച് കണ്ണും തള്ളി നിൽക്കുകയായിരുന്നു.

??????

ഏദനും തെന്നലും വീണ്ടും ക്ലാസ്സുകളിലേക്കും പഠനത്തിലേക്കും ശ്രദ്ധ തിരിച്ചു.

താല്പര്യം കാണിക്കാതിരുന്ന ഏദനെ പലപ്പോഴും തെന്നൽ പിടിച്ചിരുത്തി പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

എന്നാൽ അതിലൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവളുടെ മുഖത്ത് തന്നെ നോക്കിയിരിക്കാറുള്ള ഏദൻ നോവിച്ചുള്ള പിച്ചലും നുള്ളലുമൊക്കെ മുറയ്ക്ക് വാങ്ങിച്ചു കൂട്ടി.

ദേഹം നോവുമ്പോൾ പാഠഭാഗങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണ് പായിക്കുമെങ്കിലും കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് ശങ്കരൻ വീണ്ടും തെങ്ങിന്മേൽ തന്നെ എന്നയവസ്ഥയാവും.

കമിതാക്കൾ പലപ്പോഴും അവരൊരുക്കിയ ഒരു മായാലോകത്തായിരിക്കും. അതായിരിക്കണം, അവരുടെ സന്തോഷവും ചിരിയും കണ്ട പല കണ്ണുകളും കുറുകുന്നത് അവർക്ക്‌ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

നാളുകൾ അടർന്നു വീണപ്പോൾ ഓണക്കാലമെത്തി. പല രൂപത്തിൽ നിലത്ത് കൂടിയ പൂക്കളും കൊഴുക്കുന്ന മത്സരങ്ങളും പൂവിളികളും കഴിഞ്ഞ് തെന്നൽ മേഘമലയിലേക്ക് വണ്ടി കയറി.

അവളെക്കാത്ത് അവിടെ മൂന്ന് പേരുണ്ടായിരുന്നു.

ഫിലിപ്പും ഡാനിയേലും എസ്തറും.

അവജ്ഞയോടുള്ള അവരുടെ നോട്ടം തന്നെ മാത്രമല്ല, അവിടുള്ള കുരുന്നുകളെക്കൂടി പൊള്ളിക്കുമെന്ന് തോന്നിയതും അവളവരെ മറഞ്ഞു നിന്നു.

“ഇവര് പറയുന്നത് ശരിയാണോ മോളെ?

ഏദനുമായി മോള് അടുപ്പത്തിലാണോ?”

തങ്കച്ചന്റെ ചോദ്യം വന്നതും അവളുടെ തല കുനിഞ്ഞു.