മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

ഒരു കുറ്റിക്കാട്ടിൽ നിന്നാണ് അവളെ കിട്ടുന്നത്. എയ്ഡ്‌സ് ഉണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ അമ്മൂമ്മ കളഞ്ഞിട്ട് പോയതാണ്.

അന്ന് ദേഹത്ത് നിറയെ ചോര കുടിക്കുന്ന അട്ടകളുമായാണ് ഞങ്ങൾക്ക് അവളെ കിട്ടുന്നത്. പാവം. ഒത്തിരി പേടിച്ചു കരഞ്ഞിരുന്നു.

അന്നത്തെ കാര്യങ്ങളൊന്നും ഓർക്കാൻ കൂടി വയ്യ.

ഇത്രയും പഠിപ്പും വിവരവും വച്ചിട്ടും ഒരാളെങ്കിലും അതിന്റെ ദേഹത്തെ അട്ടയെ എങ്കിലും എടുത്തു കളയാൻ ശ്രമിച്ചില്ല.”

ഊറി വന്ന കണ്ണുനീർ തെന്നൽ തുടച്ചു കളഞ്ഞു. ഏദനും വല്ലാതായി.

“പിന്നെ കുറച്ചു നാൾ എടുത്തിട്ടാണ് ആളൊന്ന് ഓക്കേ ആയി വന്നത്.

പക്ഷെ, ഞങ്ങളെ ഒക്കെ പേടിയായിരുന്നു. പിന്നെ ഇപ്പോഴുള്ള ബഹളം ഒന്നുമില്ല. ഭയങ്കര സൈലന്റ് ആയിരുന്നു.

അന്ന് ഞാനാ അവളെ കൂടുതലും നോക്കിയത്. അതിന്റെ സ്നേഹമാണ്.

പിന്നെ എത്രയൊക്കെ കെയർ കൊടുത്തിട്ടും ആരു ഹെൽത്തി അല്ല. മാക്സിമം ഞങ്ങൾ നോക്കുന്നുണ്ട്. അവൾക്ക് വേഗത്തിൽ അസുഖം വരും.

പനിയും ശർദ്ധിലും ഒക്കെയായി വേഗം ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആവും. അവളിവിടെ വരുമ്പോ ഞാൻ പ്ലസ്റ്റുവിൽ ആയിരുന്നു. അതിന് ശേഷം എപ്പോഴും ഞാൻ കൂടെകാണുന്നത് അല്ലെ.. ഇപ്പോൾ മാറി നിന്നപ്പോൾ ഭയങ്കര സങ്കടമാണ്. എങ്കിലും പഠിച്ചു വലിയ ആളായിട്ട് തിരിച്ചു വരുമെന്ന് പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് മാത്രം ഇങ്ങനെ ബഹളമുണ്ടാക്കാതെ നിൽക്കുവാ.”

ഏദനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഒരൊറ്റ ദിവസം മാത്രം പരിചയമുള്ള കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി അവന്റെ ചങ്ക് പിടച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

“ദേ നമ്മളെത്തി.”

അവൾ മുന്നിലേക്ക് വിരൽചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു.

കറുത്തു തുടങ്ങിയ വാനത്തിന് കീഴെയൊരു പച്ചപ്പന്തൽ. അവയ്ക്ക് താഴെ പാകമാകാത്ത മുന്തിരിക്കുലകൾ.

“വാഹ്…” ഏദന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.

അവൾക്കൊപ്പം ആ പന്തലിൽ ചുറ്റുമ്പോൾ അവനോരോന്നിലും കൗതുകത്തോടെ തൊട്ട് തലോടി നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പതിയെ പതിയെ അവൻ അവളോടൊട്ടി നടക്കാൻ തുടങ്ങി. പയ്യെ വലം കൈയിലെ കുഞ്ഞു വിരൽ തന്റെയിടം കൈയിലെ ചെറുവിരൽ കൊണ്ട് കൊരുത്തു പിടിച്ചു.

തെന്നലിനാകെയൊരു പരിഭ്രമം തോന്നി.

“ഇച്ചായാ എന്നൊന്ന് വിളിക്കാമോ…” അവൻ ശബ്ദം താഴ്ത്തി ചോദിച്ചു.

പുറത്ത് മേഘക്കെട്ടുകൾ ഭാരം കൊണ്ട് കൂടുതൽ കറുക്കുകയാണ്. അതുപോലൊരു ഭാരം ഇരുവരുടെയും മനസ്സിൽ തോന്നി. ഏത് നേരവും പെയ്തു തോരാവുന്നൊരു ഭാരം.

അവൾ മുഖം താഴ്ത്തി.

ഏദൻ അവളുടെ കപോലങ്ങളിൽ കൈ താങ്ങി മുഖമുയർത്തി.

“ഒന്ന് വിളിക്കെടി…”