മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“അതിന് ശേഷം മാത്രം ആണോ?

മുന്നേ നിനക്ക് എന്നെയിഷ്‌ടം അല്ലാരുന്നോ?” അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതി നിറഞ്ഞു.

 

“അല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ കള്ളമായിപ്പോവും.” അതേ കുസൃതി നോട്ടത്തിലും ചിരിയിലും അവളും പകർന്നെടുത്തു.

 

“നമുക്ക് പോവണ്ടേ?

ചേട്ടൻ എണീക്ക്… ഇത് പള്ളിയാണ്.”

 

“പള്ളിയ്ക്ക് എന്താ കുഴപ്പം?

ഈ പള്ളിയിൽ വച്ചു തന്നല്ലേ ആളുകൾ കല്യാണം കഴിക്കുന്നത്?

ഇവിടെ നൽകുന്ന ഓസ്തിയ്ക്കൊപ്പം പരിശുദ്ധിയുണ്ട് പ്രണയത്തിന്.

 

എതിർപ്പുണ്ടേൽ, അല്ലെന്ന് കർത്താവ് പറയട്ടെ.”

 

ഏദനെയവൾ തറപ്പിച്ചു നോക്കി.

 

അവൻ കഴുത്തിൽ കിടന്ന വലിയ തവിട്ട് മുത്തുകളുള്ള കൊന്തമാല ഊരിയെടുത്തു.

 

“ഇപ്പൊ തരാൻ ഇത് മാത്രേ ഉള്ളൂ..

ഞാൻ അഡ്വക്കേറ്റ് ആവുമെന്നൊന്നും തോന്നുന്നില്ല. എന്റെ താല്പര്യം അതൊന്നുമല്ല.

ഏതായാലും ഒരു ജോലിയൊക്കെ മേടിച്ചിട്ട് ചെറിയൊരു മിന്ന് വാങ്ങി ഈ കഴുത്തിൽ കെട്ടിത്തരാം.

 

ഇതെന്റെ വാക്കാണ്.

 

അത് വരെ ഇത് കയ്യിൽ വച്ചോളൂ.”

 

മുന്നിലേക്ക് നീണ്ടു വന്നതിനെ വലം കൈയിൽ വാങ്ങി ഹൃദയത്തിൽ ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചു.

 

ഇരുവരും പതിയെ പടിക്കെട്ടുകൾ ഇറങ്ങിത്തുടങ്ങി. പരസ്പരം ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

മൗനത്തിന് വരെ പ്രണയത്തിന്റെ ഭാഷ.

ഓസ്തി അപ്പം നാവിൽ വച്ചലിഞ്ഞ പോലെ ഹൃദയവും അലിഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു.

 

“നിനക്ക് ഈ ചേട്ടാ വിളി നിർത്തി ഇച്ചായാ എന്ന് വിളിച്ചൂടെ?”

 

“ഇച്ചായനോ…” അവൾ ചിരിച്ചു.

 

“മ്മ്… ഞങ്ങടെ അവിടെയൊക്കെ കെട്ടിയോനെ പ്രേമത്തോടെ വിളിക്കുന്നത് ഇച്ചായനെന്നാ..”

 

അവളിലെ പുഞ്ചിരിയിൽ നാണം കലർന്നു.