മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“മ്മ്മ്… എന്തേയ്…” അവൾ ഒന്നുമറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ ചോദിച്ചു.

“ഇന്ന് മറുപടി തരുമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ?”

അപ്പോഴേക്കും പള്ളിയുടെ മതിൽക്കെട്ടുകൾക്ക് ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നിരുന്നു അവർ.

“ശ്ശ്… പള്ളിയ്ക്കകത്തല്ലേ… ഇറങ്ങീട്ട് പറയാം.” തെന്നൽ ശബ്ദം താഴ്ത്തി.

ഏദൻ ഈശോയുടെ പ്രതിമയിൽ പരിഭവത്തോടെ നോക്കി.

“പുള്ളി ബാച്ചിലർ ആണെങ്കിലും പുള്ളിക്ക് അങ്ങനെ അസൂയ തോന്നുന്ന ടൈപ്പ് ഒന്നുമല്ല. നീ ഇവിടെ വച്ച് തന്നെ പറഞ്ഞോ.”

തെന്നൽ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

പകരം അൽത്താരയുടെ മുന്നിൽ മുട്ടുകുത്തിയിരുന്ന് കണ്ണടച്ചു.

“ദേ.. ഇവിടെ വച്ച് തന്നെ പറ… ഇവിടെ കർത്താവുണ്ട്.. മാതാവുണ്ട്..

അവര് നമ്മളെ കൈ വിടില്ല.”

കണ്ണു തുറന്ന് അവൾ ഏദനെ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി.

പിന്നെ ചമ്രം പടിഞ്ഞ് നിലത്തിരുന്നു.

തെന്നൽ കുറച്ചു നേരം തലയുയർത്തിയില്ല. പിന്നെ പതിയെ മിഴികളുയർത്തി അവനെ നോക്കി.

പ്രണയം നിറഞ്ഞ് വിടർന്നു തിളങ്ങുന്ന മിഴികൾ.

“ചിലതൊക്കെ പറയണോ?

പറയേണ്ട ആവശ്യം ഉണ്ടോ?

അല്ലാതെ മനസ്സിലാവില്ലേ?”

“എങ്കിലും… എന്നെയിഷ്ടമാണെന്ന് നിന്റെ വായിൽ നിന്ന് കേൾക്കാൻ ഒരാഗ്രഹം.”

തെന്നൽ ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു.

“എന്താ പറയാ.. എന്നോട് ഒരാൾ ആദ്യമായിട്ടാ ഇഷ്ടം പറയുന്നത്. അതും എന്റെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ അറിഞ്ഞ ശേഷവും കൂടെ നിൽക്കുന്നു എന്നൊക്കെ പറയുമ്പോ തിരിച്ച് ഇഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കുന്നത് എങ്ങനെയാ..”