മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

സമാധാനം!

ടാപ്പിംഗിന് ആളെ കിട്ടുന്നില്ലെന്നതാണ് റബ്ബർ കൃഷിയിൽ നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളികളിൽ ഒന്ന്. ആഴ്ചടാപ്പിങ്ങിലേക്ക് മാറാൻ റബ്ബർ ബോർഡിന്റെ നിർദ്ദേശമുണ്ടെങ്കിലും ഒരു ധൈര്യക്കുറവ്.

പാളിപ്പോയാൽ താനും സുമി ചേച്ചിയുടെ കുടുംബവുമൊക്കെ പട്ടിണിയാവും.

വീട്ടിനുള്ളിലേക്ക് കയറി ബാഗ് വച്ചിട്ട് വേഗത്തിൽ നരച്ചൊരു കുപ്പായവും എടുത്തിട്ട് അവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

“വന്നയാളെങ്ങനെ? കൈ വഴങ്ങുന്നുണ്ടോ ചേച്ചീ?”

ചോദിച്ചു കൊണ്ട് മുടി കുറച്ചു പൊക്കി അമ്മച്ചിക്കെട്ട് കെട്ടി വച്ചു.

“ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനാ. നല്ല പോലെ തന്നെയാ പണിയെടുക്കുന്നത്.

ഒരു കട്ടൻ കുടിച്ചിട്ട് വരാമെന്നു പറഞ്ഞു പോയതാ.

നീ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ നിന്നെക്കൂടി കണ്ടിട്ട് പോകാമെന്നു പറഞ്ഞു.”

“മ്മ്മ്….” മൂളിക്കൊണ്ട് പിന്നിലുള്ള റബ്ബർഷീറ്റ് അടിക്കുന്ന പുരയിലേക്ക് നടന്നു.

“തങ്കച്ചനും പിള്ളേരും എന്തോ പറയുന്നു?” നടക്കുന്നതിനിടയിൽ സുമിയുടെ ചോദ്യം.

“എല്ലാർക്കും സുഖം.

കാലിന്റെ വേദന എങ്ങനുണ്ട് ചേച്ചീ?”

“കുറവില്ല മോളെ. ഏഴെട്ട് മണിക്കൂറ് നിൽക്കുന്നതല്ലേ.. വെരിക്കോസ് കൂടത്തല്ലേ ഉള്ളൂ.. ആ ഡോക്ടറ് കൊച്ചൻ വീണ്ടും എന്തൊക്കെയോ ഇഞ്ചക്ഷൻ എഴുതിത്തന്ന്.”

“ഹ്മ്മ്…” അവളൊന്ന് നിശ്വസിച്ചു കൊണ്ട് പുരയിലേക്ക് കയറി.

ഫോമിക് ആസിഡ് ചേർത്ത് ഉറഞ്ഞു കട്ടിയായ റബ്ബറിനെ കയ്യിലെടുത്ത് യന്ത്രത്തിലെ കറങ്ങുന്ന ഇരുമ്പ് ദണ്ഡുകൾക്ക് ഇടയിലേക്ക് വച്ചു. വലതു കൈ കൊണ്ട് വീലിൽ പിടിച്ചു കറക്കി. ഒരു മുരൾച്ചയോടെ അത് കറങ്ങി ഷീറ്റിലുണ്ടായിരുന്ന വെള്ളം മുഴുവൻ പിഴിഞ്ഞെടുത്തു.

അഞ്ചാറു പ്രാവശ്യം അതിലൂടെ കയറിയിറങ്ങിയ റബ്ബർ ഷീറ്റ് അച്ചിലേക്ക് അവളെടുത്തു വച്ചു.

“വന്നയാള് തിരോന്തരത്തുകാരനാ. വീട്ടിൽ ചേട്ടനും ചേച്ചിയും അമ്മച്ചിയും അപ്പച്ചനും ഒക്കെ ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.” അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ മൂളി.

ഒരാളെ കിട്ടിയാൽ എല്ലാം ചോദിച്ചറിയാനുള്ള മിടുക്കുണ്ട് സുമിചേച്ചിക്ക്. അതാണ് താൻ ചേച്ചിയോട് വേഗത്തിൽ അടുത്തതും.

“ആഹ് പിന്നെ ഏദൻ എന്നാ പേര്.”