മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

ചെവി കഴിഞ്ഞു വളർന്നു കിടക്കുന്ന മുടിയിഴകൾ ഉലയുന്നുണ്ട്. കുറച്ചു മുഖത്തും വീണു കിടക്കുന്നു.

തെന്നൽ പരിസരബോധം വന്നത് പോലെ വെപ്രാളത്തോടെ നേരെയിരുന്നു.

പിന്നെ ജാള്യതയോടെ ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു.

ആരും തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല എന്ന് മനസ്സിലായതും കുറച്ചു ആശ്വാസം തോന്നിയവൾക്ക്.

അവനിൽ നിന്നും കടമെടുത്ത പോലൊരു പുഞ്ചിരി ആ ചൊടികളിലും തത്തിക്കളിച്ചു.

ദേഹത്ത് പൊതിയുന്ന തണുപ്പിന്റെ ആവരണത്തിന് കട്ടി കൂടുന്നത് പോലെ തോന്നിയതും ഉറക്കത്തിലായിരുന്ന ഓരോരുത്തരായി കണ്ണ് തുറന്നു തുടങ്ങി.

വെളുത്ത പഞ്ഞിക്കെട്ടുകൾ പോലുള്ള മേഘങ്ങൾക്ക്‌ താഴെ തേയിലത്തോട്ടങ്ങൾ കണ്ടവരുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.

പച്ചപ്പട്ടുടുത്ത് വെള്ളിപ്പതക്കമുള്ള മാലയണിഞ്ഞ് ഒരുങ്ങി നിൽക്കുന്ന നിത്യകന്യക.

ഏദൻ വിടർന്ന കണ്ണോടെ തെന്നലിനെ നോക്കി. പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കിയവളും കാണുന്നത് തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്നവനെയാണ്.

“മേഘമല.” അവൾ ശബ്ദം വരാത്ത രീതിയിൽ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു.

അവൻ വലം കൈയുയർത്തി തള്ളവിരലും ചൂണ്ടുവിരലും മുട്ടിച്ച് അടിപൊളിയെന്ന് കാണിച്ചു.

അപ്പോഴേക്കും ബസ് അവസാന സ്റ്റോപ്പായ മേഘമലയിലേക്ക് നിർത്താനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങിയിരുന്നു.

തെന്നൽ ബാഗ് എടുത്ത് എഴുന്നേറ്റു. അഞ്ചു പേരും അവരവരുടെ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് കയ്യിൽ പിടിച്ചു.

ബസ് നിർത്തിയതിന് ശേഷം അവശേഷിച്ച മൂന്ന് നാല് യാത്രക്കാർക്കൊപ്പം അവളും ആ അഞ്ചുപേരും മേഘമലയിലേക്ക് കാലെടുത്തു വച്ചു.

“എന്റളിയാ… സൂപ്പർ സ്ഥലം.. ഇവിടൊക്കെ താമസിക്കാനും വേണം ഒരു യോഗം.” റോബിൻ ഇരുകയ്യിലെയും വിരലുകൾ കോർത്ത് ഞൊട്ടയിട്ടുകൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി.