മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

മേഘമലയിലേക്ക്.

അതേ ബസിൽ പുറകിലത്തെ സീറ്റിൽ അഞ്ചുപേർ കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു.

കാറ്റിൽ ഉലഞ്ഞാടുന്ന മുടിയിഴകളും അവ മാടിയൊതുക്കുന്ന നനുത്ത വിരലുകളിലും നോട്ടമിട്ട് ഏദൻ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖത്തോടെ സീറ്റിലേക്ക് ചാരിക്കിടന്നു.

അവൻ സുഖമുള്ളൊരു അനുഭൂതിയിലായിരുന്നു.

പുറത്തു നിന്നും വിൻഡോയിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തുന്ന കാറ്റ് അവന്റെ ഹൃദയത്തെയും താലോലിച്ചു കടന്നു പോകുന്നുവെന്ന് തോന്നുന്ന ഒരു സുഖം.

നാവിലൊരു തേൻമിഠായി മധുരിക്കുന്ന പോലെ.

“എടാ.. കള്ളക്കാമുകാ… നീയീ ബസ് ഒരു മണിയറയാക്കുമോ?” ജാഫർ കാതിൽ അടക്കം പറഞ്ഞു.

“നീയൊക്കെയൊന്ന് മാറിത്തന്നാൽ..” അവൻ ഇടം കണ്ണിറുക്കി.

“അയ്യാ… അത് പോയിട്ട് അവളുടെയടുത്ത് സീറ്റൊഴിഞ്ഞാൽ പോലും നിന്നെയങ്ങോട്ട് വിടുന്ന പ്രശ്നമില്ല.” ജാഫർ അവന്റെ കയ്യിൽ മുറുക്കെ പിടിച്ചു വച്ചു.

“എന്തോന്നെടാ ദുഷ്ടാ..”

“അതേ… ദുഷ്ടൻ തന്നെ.. ഞങ്ങൾക്കൊന്നും പെണ്ണ് സെറ്റാവാത്ത കാലത്തോളം നിന്നെയൊക്കെ സമാധാനമായിട്ട് പ്രേമിക്കാൻ വിടുന്ന പ്രശ്നമില്ല..”

“ഞാനേ… അവളെയും കൊണ്ട് നാട് വിടും.”

“ചുമ്മാ…”

“മ്മ്മ് എന്ന്…” ഏദൻ മുഖം തിരിച്ച് പുറത്തെ കാഴ്ചകളിൽ നോക്കി. അതേ നോട്ടം നേരെ നീണ്ട് തെന്നലിലേക്കെത്തി.

അവൻ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന കണ്ണുകളടച്ചു പിടിച്ചു. നെഞ്ചിന്റെ തുമ്പിലാ മുഖം മാത്രം വന്നു നിറഞ്ഞു നിന്നു.

*******

ബസിലെ വിൻഡോയിൽ കൂടി ഉള്ളിലേക്ക് അടിച്ചു കയറുന്ന കാറ്റിന് കൂട്ടായി തണുപ്പും പതിയെ നുഴഞ്ഞു കയറിത്തുടങ്ങി.

തെന്നൽ ഷാൾ ഒന്നുകൂടി പുതച്ച ശേഷം തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അഞ്ചെണ്ണവും പല രീതിയിൽ ചാഞ്ഞും ചെരിഞ്ഞുമൊക്കെ കിടന്ന് ഉറക്കമാണ്. ബസിലേക്ക് തല ചാരി വച്ചുറങ്ങുന്ന ഏദന്റെ മുഖത്ത് കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ അവളുടെ മിഴികൾ തറഞ്ഞു നിന്നു.