മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

പിന്നെ അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

അവൾ നടന്നകലുന്നത് നോക്കിയിരുന്നു. നെറ്റിത്തടം വിങ്ങി നീറുന്നുണ്ട്.

ഈ നേരം വരെയും നെഞ്ചിലുമൊരു നീറ്റലുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അതിലാരോ മഞ്ഞിന്റെ കട്ടകൾ വാരിയിട്ടത് പോലൊരു തണുപ്പ് പടർന്നിരിക്കുന്നു.

കുറച്ചു നേരത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ അവൻ കണ്ടു, അടുത്തേക്ക് ഒരു ഓട്ടോ ഓടിയെത്തുന്നത്. ഏദനിരിക്കുന്നതിന് കുറച്ചു മുൻപിൽ ആ ഓട്ടോ ബ്രേക്കിട്ട് നിന്നു. ഇനിയങ്ങോട്ട് ഓട്ടോ എത്തില്ല. അങ്ങോട്ട് നടന്നു പോകണം.

വണ്ടിയിൽ നിന്നു തിടുക്കത്തിൽ തെന്നലിറങ്ങി വന്നു. ഒപ്പം ഓട്ടോ ഡ്രൈവറും.

“ഫിലിപ്പ് സാറിന്റെ മോനല്ലേ?” അവനെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അതിശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.

അവനൊന്ന് മൂളിയെന്നല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

അവരെയും കൊണ്ട് ആ വാഹനം അടുത്തുള്ള പ്രൈവറ്റ് ആശുപത്രിയിലേക്ക് പാഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ വാഴപ്പിള്ളിയിൽ അവനെക്കുറിച്ചോർത്ത് ആവലാതിപ്പെട്ടുകൊണ്ട് സെക്യൂരിറ്റിയായ ശശിയേട്ടൻ മാത്രം ഇടയ്ക്കിടെ ഗേറ്റിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.

*******

തുളച്ചു കയറുന്ന പ്രകാശത്തിന്റെ തീവ്രതയിൽ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചും നെറ്റി ചുളിച്ചുമൊക്കെ ഏദൻ അസ്വസ്ഥത പ്രകടിപ്പിച്ചു.

പിന്നെ പതിയെ ചിമ്മിത്തുറന്നു.

ശീതീകരിച്ച മുറിയിലാണ് താനെന്ന് അവന് ബോധ്യം വന്നു.

ചെന്നു കയറിയപ്പോൾ മുതൽ മുറിവ് ഡ്രസ്സ്‌ ചെയ്ത്, ദേഹത്തെ ചതവുകളിൽ മരുന്ന് വച്ചു കെട്ടുന്നത് വരെയും താൻ അത്യാഹിത വിഭാഗത്തിൽ ആയിരുന്നു.

പിന്നീട് രണ്ടു മണിക്കൂർ നീണ്ട ഒബ്സെർവേഷനിടയ്ക്ക് താനെപ്പോഴോ മയങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. എപ്പോഴാണ് തന്നെയവർ മുറിയിൽ എത്തിച്ചത്?

അവനാലോചനയോടെ ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു.

ആ മിഴികളിൽ കാണാൻ കൊതിച്ചൊരു രൂപം തറഞ്ഞു.

കസേരയിലിരുന്ന് മേശമേൽ തല വച്ചു കിടക്കുന്ന തെന്നൽ!

ശാന്തമായി ഉറങ്ങുകയാണ്.

ശ്വാസനിശ്വാസങ്ങൾക്ക്‌ അനുസരിച്ച് ആ ദേഹം പതിയെ ഉയർന്നു താഴുന്നു.

മുടിയിഴകൾ പാതി മറച്ച മുഖത്തിലേക്ക് അവന്റെ കണ്ണുകൾ തറഞ്ഞു നിന്നു.