മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“അങ്കിളെ.. ഹാപ്പി ബർത്ത്ഡേ..” എടുത്തയുടൻ പുഞ്ചിരിയോടെയവൾ പറഞ്ഞു.

 

“താങ്ക്സ് മോളെ.

നടക്കുവാണോ? കിതയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ..” മറുവശത്ത് നിന്നൊരു ശബ്ദം വാത്സല്യത്തിൽ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

“ങ്ഹാ അങ്കിളെ… രാവിലെ തന്നെ മുത്തപ്പനെക്കണ്ട് സോപ്പിടാം എന്ന് വച്ചു.”

 

“ഓഹോ.. ഇങ്ങോട്ടിനി എന്നാ.. ആരു നിന്നെ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞ് ബഹളമാണ്.”

 

അവളുടെ മുഖത്ത് വാത്സല്യം കലർന്നു.

 

“ലീവ് കിട്ടുമ്പോ എന്തായാലും വരും.

ഇന്ന് തന്നെ വരാൻ പറ്റീല.” അവളുടെ മുഖത്തിനൊപ്പം സ്വരവും വാടിപ്പോയി.

 

“സാരമില്ലെടാ… ലീവിന് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടി സമയം കളയണ്ട. മോള് അവിടിരുന്ന് നന്നായിട്ട് പഠിക്ക്.. ഞാൻ വളർത്തിയ കുട്ടിയെ അഡ്വക്കേറ്റ് ആയി കാണാനാ എനിക്ക്‌ കൂടുതലിഷ്ടം. അതുകൊണ്ട് മോൾക്ക് നന്നായി പഠിക്കാൻ കഴിയണേന്ന് മുത്തപ്പനോട് പ്രാർത്ഥിക്ക്.”

 

“മ്മ്… വരമ്പ് എത്താറായി.

ആരൂനോട്‌ ഞാൻ പിന്നെ വിളിച്ചു സംസാരിച്ചോളാം. ചേട്ടൻമാരേം ആന്റീനേം തിരക്കിയെന്നു പറയണേ..”

 

“ഓക്കേടാ…. മോള് സൂക്ഷിച്ചു പോ..”

 

കാൾ അവസാനിച്ചപ്പോഴേയ്ക്കും മുന്നിലവൾ ഇരുട്ട് പുതച്ചു നിൽക്കുന്ന പാടം കണ്ടു.

 

വരമ്പിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോഴും അവളുടെ മുഖത്തൊരു നറുപുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.

ആർദ്ര എന്ന് പേരിട്ട അവളുടെ ആരൂട്ടിയെ ഓർത്ത്.

 

കൈക്കുഞ്ഞായപ്പോൾ മുതൽ താൻ കൊണ്ടു നടന്നു വളർത്തിയ കുട്ടി. താൻ കരഞ്ഞാൽ കൂടെ കരയും.

ചിരിച്ചാൽ കൂടെ ചിരിക്കും.

 

തുളുമ്പുന്ന കവിളുകളുള്ള കണ്ണാന്തളിപ്പൂവ് പോലൊരു അഞ്ചു വയസ്സുകാരി.

 

ഓരോന്നോർത്ത് ചിരിച്ചും സന്തോഷിച്ചും സ്വയം നൊന്തുമൊക്കെ നടക്കുമ്പോഴാണ് വലതു വശത്തു നിന്നൊരു ഞരക്കം കേട്ടത്.

പാടവും കടന്ന് തോടെത്തിയത് അവളറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

 

ഞെട്ടി വലതു വശത്തേക്ക് നോക്കിയവൾ കമഴ്ന്നു കിടന്ന രൂപത്തെക്കണ്ട് ഭയന്നു പോയി.

 

“അയ്യോ…” വായ പൊത്തി വികസിച്ച കൃഷ്ണമണികളോടെ അവൾ പിന്നോട്ട് ചുവടു വച്ചു.

 

ആ രൂപം വീണ്ടും ഞരങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

 

അവൾ വേഗത്തിലോടി അവനരികിലെത്തി.

 

നീണ്ടു വളർന്നു കിടക്കുന്ന മുടിയിഴകളിൽ സംശയത്തോടെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അവളയാളുടെ ചുമലിൽ പതിയെ കൈ വച്ചു.