മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

എല്ലാവരും ഒന്നിളിച്ചു കാണിച്ചു.

“അവൻ പ്രേമിക്കട്ടെടാ.. അവനെ ആരെയെങ്കിലും സ്നേഹിക്കട്ടെ.

ഈ നോ ഗേൾസ് എന്നത് എല്ലാരേം കൊണ്ട് കഴിയുന്നതൊന്നും അല്ലെടാ… ഒരു പ്രായം കഴിയുമ്പോ നമ്മളെ ആരെങ്കിലുമൊക്കെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നെങ്കിലെന്ന് നമുക്ക് തന്നെ തോന്നും.

മനുഷ്യൻ എപ്പോഴും സ്നേഹിക്കാനും സ്നേഹിക്കപ്പെടാനും ആഗ്രഹിക്കുന്ന ജീവിയാണ്.” റോബിൻ പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോഴേക്കും മറ്റു മൂന്ന് പേരും പരസ്പരം നോക്കി.

“ഡേയ്… ഡേയ്… കൂടുതൽ ഡയലോഗ് ഒന്നും വേണ്ട… ആളാരാന്ന് പറഞ്ഞാ മാത്രം മതി.”

റോബിനൊന്ന് ഇളിച്ചു കാണിച്ചു.

“അപ്പുറത്തെ ബാച്ചിലെ നയന.”

അവൻ നിഷ്കളങ്കഭാവത്തിൽ നിന്നു.

“എന്നാലും ഏദന്റെ കാര്യം അങ്ങനെയങ്ങ് വിട്ടു കളയാൻ ഒക്കുമോ?” അത്രയും നേരം മിണ്ടാതിരുന്ന അജിത്ത് താടിയുഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് ഗൂഢഭാവത്തിൽ അവനെ നോക്കി.

നാല് പേരുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു പുഞ്ചിരി തത്തിക്കളിച്ചു.

******

അന്ന് രാത്രിയും വീട്ടിൽ അപ്പച്ചനും അമ്മച്ചിയും ഇല്ലായിരുന്നു.

ഏദന് പിന്നവിടെ നിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല. പിറ്റേന്ന് ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെയുള്ള പെരുമാറ്റം കൂടി കണ്ടാൽ അറയ്ക്കും!

അവൻ വണ്ടിയുമെടുത്ത് എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ ഇറങ്ങി. രാത്രി നിരത്തിലൂടെ അവന്റെ ബൈക്ക്‌ തലങ്ങും വിലങ്ങും പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒടുവിൽ ബൈക്ക് ഒതുക്കി വച്ച് തോടിനോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന കൊന്നമരത്തിന്റെ കീഴിൽ ചെന്നിരുന്നു. ഇരുട്ടിൽ ചീവീടുകളുടെ കരച്ചിലുകൾ മാത്രം.

തന്റെ മനസ്സിന്റെ സമ്മർദ്ദവും അതിനൊപ്പം കരഞ്ഞു തീരട്ടെന്നു അവൻ കരുതി.

ഏറെ നേരം വിങ്ങിയ നെഞ്ചിന്റെ നോവുകൾ അവിടെ പെയ്തു തീർന്നു. ഇരുളിലെ ദൂരെയുള്ള നിഴലുകളിൽ നോട്ടം നട്ടിരിക്കെ മറുവശത്തെ റോഡിൽ കൂടി ഒരു ഇന്നോവ ക്രിസ്റ്റ പാഞ്ഞു പോകുന്നത് കണ്ടു.

അവൻ കണ്ണുകൾ ചുരുക്കി നോക്കി.