മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

“നിനക്ക് വന്നപ്പോ മുതൽ അവളോടൊരു സോഫ്റ്റ്‌കോർണർ ഉണ്ടല്ലോ… സത്യം പറ മോനെ..” വിഷ്ണു കുത്തിന് പിടിച്ച് അവനിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു.

ഏദൻ മുഖമുയർത്തി ജാഫറിന് കാതുകൂർപ്പിച്ചു.

“എന്റെ ഉമ്മച്ചിയാണെ സത്യം അങ്ങനൊന്നൂല്ല!”

“ഹാ… എങ്കി ഓക്കേ.” വിശ്വാസമായ മട്ടിൽ വിഷ്ണു പിടി വിട്ടു.

“അല്ലേലും വേറെ മതത്തിലെ പെൺപിള്ളേരേം കൊണ്ട് ചെന്നാൽ ഉമ്മ കവുളി മടൽ കൊണ്ടടിക്കും.” ജാഫർ ഷർട്ടിന്റെ ചുളിവ് കുടഞ്ഞു ശരിയാക്കുന്നതിനിടയിൽ പിറുപിറുത്തു.

ഏദന് ചിരി വന്നു. അവനാ കാഴ്ച വെറുതെ ഉള്ളിൽ കണ്ടു. പക്ഷെ, തെന്നലിനെ ജാഫറിനോട് ചേർത്ത് ആലോചിക്കുമ്പോഴൊക്കെ പേരറിയാത്ത ഒരസ്വസ്ഥത അവനെ മൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

പിന്നെ പിന്നെ എപ്പോഴൊക്കെയോ ഏദനെ ചതിച്ചു കൊണ്ട് അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളെ തേടിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. രാവിലെ ക്ലാസിൽ വൈകി വന്നു കയറുമ്പോൾ ആദ്യം നോക്കുന്നത് ബെഞ്ചിന്റെ മൂലയിൽ അവൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചോ എന്നാണ്.

“ഓ വന്നു!” അതും പറഞ്ഞ് ഒട്ടും താല്പര്യമില്ലാത്തവനെപ്പോലെ മറുവശത്ത് ചെന്നിരിക്കും.

ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കർച്ചീഫുരഞ്ഞു ചുവന്ന മൂക്കിൻതുമ്പിലേക്ക് അവനറിയാതെ നോക്കിയിരിക്കും. ഉച്ചയ്ക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന സമയം അവളും വയറു നിറച്ച് ഉണ്ണുന്നോ എന്ന് നോക്കി ഉറപ്പു വരുത്തും.

തിരിച്ചും ഇതുപോലൊക്കെ തന്നെയായിരുന്നു തെന്നലിന്. പത്ത് മണിക്ക് ക്ലാസ്സ് തുടങ്ങും മുൻപേ അവൾ ആ ബെഞ്ചിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവും. അപ്പോൾ മുതൽ വാതിൽക്കൽ അവന്റെ ശബ്ദം മുഴങ്ങും വരെ വാച്ചിൽ നോക്കിയിരിക്കും.

അവൻ എത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നൊരു സമാധാനമാണ്.

റോബിനോടും കൂട്ടരോടും കഥ പറഞ്ഞ് ബോഗൈൻ വില്ല പടർന്ന മതിലിൽ ചാരി നിൽക്കുന്നവനെ നോക്കി ജനലരികിൽ നിൽപ്പുറപ്പിക്കും.

ഇരുവരും തങ്ങൾ സ്വകാര്യമായി ചെയ്യുന്ന കള്ളത്തരങ്ങൾ പരസ്പരം തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും അവരെ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് നാല് ജോഡിക്കണ്ണുകൾ സദാ ജാഗരൂകരായിരുന്നു.

“ഒരു പ്രേമം മണക്കുന്നല്ലോ അളിയാ…”

വിഷ്ണു റോബിന്റെ ചെവിയിൽ പിറുപിറുത്തു.

“മ്മ്…” അവനൊന്ന് ഇരുത്തി മൂളി.

“അന്ന് എന്തായിരുന്നു! എനിക്ക് അവളോട് എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടോയെന്നു ചോദിച്ചു നിങ്ങൾ നടത്തിയ ബഹളം!” ജാഫർ മൂന്ന് പേരെയും മുഖം ചുളിച്ചു നോക്കി.