മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

“എടാ കള്ളത്തിരുമാലി… എന്തേലും കള്ളത്തരം ഉണ്ടേൽ പിടിച്ചു ചെവരിൽ തേക്കും. ലില്ലീടെ പ്രശ്നം വന്നപ്പോൾ നമ്മളൊരുമിച്ച് എടുത്ത തീരുമാനമാണ്, നമ്മടെയൊന്നും ജീവിതത്തിൽ ഇനി പെണ്ണില്ലെന്ന്. സൊ മറക്കണ്ട, നോ ഗേൾസ്.” ഏദൻ മുന്നോട്ട് വന്നുകൊണ്ട് ഭീഷണിയുടെ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“അല്ല.. ഞാനൊരു സഹജീവി സ്നേഹം കൊണ്ട്… ഓർഫൻ ആയ കൊച്ചല്ലേ..” ജാഫർ വിക്കി.

“ഹ്മ്മ്…” ഒന്നമർത്തി മൂളിയെങ്കിലും ഏദന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ കോണിലെവിടെയോ ആ വാക്ക് പറ്റിപ്പിടിച്ചു.

‘ഓർഫൻ!’

“അവൾക്ക് ഉണ്ണാനും ഉടുക്കാനും ഉള്ളിടത്തോളം കാലം ഓർഫനെന്ന് വിളിച്ച് സഹതപിക്കണ്ട.

നാണം കെട്ട തന്തയ്ക്കും തള്ളയ്ക്കും ഉണ്ടാകുന്നതിലും ഭേദം ഓർഫൻ ആണെന്ന് പറയുന്നതാണ്.

അച്ഛനും അമ്മയും ആരെന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ വേശ്യകളുടെയും കൂട്ടിക്കൊടുപ്പുകാരുടെയും പേര് പറയുന്നതിലും ഭേദം അറിയില്ലെന്ന് പറയുന്നത് തന്നെയാണ്.”

അമർത്തിയ സ്വരത്തിൽ ഏദൻ പറയുമ്പോൾ റോബിന്റെയും കൂട്ടരുടെയും ചിരികളികൾ നിലച്ചിരുന്നു. അവരൊന്നും മിണ്ടാതെ അവനെത്തന്നെ നോക്കി.

നിസ്സംഗത മൂടിയ മുഖമാണെങ്കിലും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒളിപ്പിച്ച സങ്കടങ്ങളുടെ ഉറവകൾ ആത്മാർത്ഥ സുഹൃത്തെന്ന നിലയിൽ റോബിൻ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവൻ ഏദന്റെ തോളിൽ രണ്ടു തട്ട് തട്ടി.

“അളിയാ… മേപ്പോട്ട് നോക്ക് മേഘം മൂത്രമൊഴിക്കാൻ പോണ്.”

ഏദൻ ഞെട്ടി മാനത്തേക്ക് നോക്കി. വാനം കറുത്ത് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

“അളിയാ വായും തുറന്ന് നോക്കല്ലേ.. മൂത്രം വായിൽ തന്നെ വീഴും.”

“ഈൗഹ്..” റോബിന്റെ കൈ തട്ടി മാറ്റി ഏദൻ അവനെ അയ്യേ എന്ന രീതിയിൽ നോക്കി.

അപ്പോഴേക്കും തുള്ളിക്കൊരു കുടം കണക്കെ മഴ ആർത്തലച്ചു വന്നു. അഞ്ചു പേരും ക്ലാസ്സിലേക്ക് ഓടിക്കയറി.