മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

അവൾ മിഴിഞ്ഞ കണ്ണോടെ അവനെ നോക്കി.

തുടുത്ത മുഖമാണ്. കട്ടി മീശയും ഡ്രിം ചെയ്ത് ഒതുക്കിയ താടിയും. മുടിയിഴകൾ വളർന്നത് ചെവിയും കഴിഞ്ഞ് നീണ്ടു കിടക്കുകയാണ്.

“ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ലുക്ക്‌ അല്ലെ?”

അവൾ അറിയാതെ തലയാട്ടി.

“അതുകൊണ്ടാണോ ഇങ്ങനെയിരുന്നു ചോരയൂറ്റുന്നത്?

ചേട്ടായിയോട് പറയട്ടെ ഇവിടെ പിടക്കോഴിയുടെ ശല്യമുണ്ടെന്ന്!” തെന്നലിന്റെ മുഖം മഞ്ഞളിച്ചു.

അവൻ പറയട്ടെ എന്ന രീതിയിൽ ഡാനിയേലിനെ കണ്ണുകാണിക്കുകയും പുരികക്കൊടികൾ പൊക്കുകയും ചെയ്തു.

അവൾ മുഖം വെട്ടിച്ചു മാറ്റി നേരെയിരുന്നു.

അപ്പോൾ തന്നെ റോബിന്റെ വലം കൈ നീണ്ടുവന്ന് ഏദന്റെ തോളിലമർന്ന് അവനെ അങ്ങോട്ടേക്ക് വലിച്ചു.

“എടാ എരപ്പെ. നീ ആനയാണ് തേങ്ങയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് ബിൽഡപ്പ് കൊടുത്ത് ആ പെണ്ണിനെ പേടിപ്പിച്ചു വച്ചപ്പോൾ നീയങ്ങോട്ട് കേറി ഒലിപ്പിക്കുന്നോ!”

“ഒലിപ്പിച്ചത് നിന്റെ മറ്റവള് ലില്ലി. ഒരേ സമയം നാലെണ്ണത്തിനോട് ഒലിപ്പിച്ചു നടന്നവൾ.”

റോബിൻ പല്ല് കടിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ നോക്കി.

“അലവലാതി. ആ പെണ്ണ് ആ മൂലയ്ക്ക് ഇരുന്നെന്നും പറഞ്ഞ് എനിക്ക് ഒരു കുരുവും ഇല്ല. നീ വേണേൽ പറഞ്ഞു വിടാൻ നോക്ക്.”

അവൻ അമർത്തിയ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് നിർത്തി.

“പക്ഷെ അവളെവിടെയിരിക്കും?” തന്നെ കുറച്ചു നേരമായി അലട്ടിയ പ്രശ്നം ഏദൻ ആരാഞ്ഞു.

“ആ ഡാനിയേൽ പിടിച്ചു മടിയിലിരുത്തട്ടെ.”

ഏദന്റെ കൂർപ്പിച്ചുള്ള നോട്ടം കണ്ടതും റോബിൻ ഒന്നിളിച്ചു.

“എടാ നിന്റെ അപ്പച്ചൻ ഒന്നൂല്ലേലും ഒരു എംഎൽഎ അല്ലെ?

അതും പോരാഞ്ഞ് ഈ ഒണക്ക ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് അങ്ങേരുടെയും.

ഫ്രണ്ടിൽ നിന്ന് കാലകേയന്റെ ഭാഷ പറയുന്നത് സ്വന്തം ചേട്ടായിയും. അവളുടെ ഇരിപ്പ് വശത്തിന്റെ കാര്യം പുതിയ ബഞ്ച് ഇറക്കിയിട്ടാണെങ്കിലും അവർ നോക്കിക്കോളും.

നീ സങ്കടപ്പെടണ്ട.”

“ഹ്മ്മ്…” ഏദൻ ആലോചനയോടെ മൂളി.

പിന്നെ ഗൂഢമായി തെന്നലിനെയൊന്ന് നോക്കി.