മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

സുമിയപ്പോഴും അവളെയും അവനെയും മാറി മാറി നോക്കി നിന്നു.

 

എന്തൊക്കെയോ മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു അവർക്ക്.

 

“തെന്നലേ… പറയ്…എനിക്കൊരു ഉത്തരം താ.

ഞാനെന്ത് തെറ്റാ ചെയ്തേ?”

 

അവൾ മുഖമുയർത്തി അവനെ നോക്കി. തുടുത്ത മുഖത്തിപ്പോൾ നിരാശയുടെ ചടപ്പ് മാത്രമാണ്.

ഇനിയുമാ മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണുവെട്ടിച്ചില്ലേൽ താനെല്ലാം മറക്കുമെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൾ മുഖം മാറ്റി.

 

“ഡാനിയേൽ നിങ്ങളുടെ ചേട്ടൻ അല്ലെ?

എസ്തർ ചേച്ചിയല്ലേ?

ഫിലിപ്പ് സർ അപ്പച്ചനല്ലേ?

ഇതൊക്കെ തന്നെയാണ് എനിക്ക് മുന്നിലെ തെറ്റുകളും.”

 

പല്ലു ഞെരിച്ചു പറഞ്ഞ ശേഷം അവൾ തിരിഞ്ഞോടി.

തനിക്ക് മുന്നിൽ അവളുടെ വീടിന്റെ വാതിൽ കൊട്ടിയടയ്ക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ രണ്ടു കൊല്ലം ഓടിത്തളർന്നവനെപ്പോലെ അവനവിടെ മുട്ടു കുത്തിയിരുന്നു പോയി.

 

അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വലം തോളുയർത്തി കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് മങ്ങിയ കാഴ്ചകളെ അവൻ തെളിയിച്ചു.

 

സുമിക്ക് സഹതാപം തോന്നി. അവർ അടഞ്ഞ വാതിലിലേക്കും അവന്റെ മുഖത്തേക്കും നോക്കി.

 

“മോൻ എഴുന്നേൽക്ക്. അവൾക്ക് എളുപ്പം മറന്നു കളയാൻ പറ്റുന്നതൊന്നും അല്ലല്ലോ സംഭവിച്ചത്?

മോനോട് അവൾക്ക് ദേഷ്യം ഒന്നുമില്ല.. സ്നേഹമേ ഉള്ളൂ. പലപ്പോഴും പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ട് കരഞ്ഞോണ്ടാ നിർത്താറുള്ളത്.”

 

അവരവനെ നോക്കി അലിവോടെ പറഞ്ഞു.

 

അവൻ തലയുയർത്തി നോക്കി. പിന്നെ എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് ഇരു കാൽമുട്ടിലെയും പൊടി തട്ടിക്കളഞ്ഞു.

 

“എനിക്കറിയാം ചേച്ചീ. അവൾക്കെന്നോട് സ്നേഹമുണ്ടെന്ന്.. എനിക്ക് മനസ്സിലാവും.

ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയില്ലേൽ പിന്നെ അവളെ വേറാര് മനസ്സിലാക്കാനാ?”

 

കണ്ണുകൾ തുടച്ച് അവൻ പിന്തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

 

ജനാലയുടെ അടയാത്ത പാളിയ്ക്ക് ഇടയിലൂടെ തെന്നലിന്റെ കണ്ണുകൾ ആ കാഴ്ച പിടിച്ചെടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

പോകരുതെന്ന് പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു അവൾക്ക്. ഒരു നിധി പോലെ അവനെ വലിച്ചടുപ്പിക്കാൻ തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പക്ഷെ, ഓരോ തവണയും ഒരു മുഖം ഓർമയിൽ തെളിയും. അപ്പോഴൊക്കെ നാവ് തളർന്നു പോകും.

 

അവൾ അഴികളിൽ കൈ വച്ചു കൊണ്ട് മുഖം അതിലേക്ക് അണച്ചു വച്ചു. പിന്നെ ഉറക്കെയുറക്കെ കരഞ്ഞു.