മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അതിശക്തമായി ഇടി വെട്ടിയതും അവൾ കിടുങ്ങി വിറച്ചു പോയി. വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ് ഉമ്മറവാതിൽക്കൽ തുറന്നു നോക്കി.

 

“ഇച്ചായാ…” ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു നോക്കി.

 

കനത്ത ഇരുട്ടിൽ ഇടിച്ചു കുത്തിപ്പെയ്യുന്ന മഴയുടെ ഒഴുക്കിൽ ആ ശബ്ദവും ഒലിച്ചു പോയി.

 

വേണ്ടായിരുന്നു.

അവനെ പറഞ്ഞു വിടണ്ടായിരുന്നു.

ഇപ്പോഴൊരു സമാധാനവും ഇല്ല.

 

ഫോണെടുത്ത് സുമിയേച്ചിയുടെ നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്തു ചെവിയോട് ചേർത്തു. ഫുൾ റിങ് അടിച്ചു തീർന്നിട്ടും പാതിരാവാണെന്ന് ഓർക്കാതെ വീണ്ടും വിളിച്ചു.

 

“ഹലോ..” ഉറക്കച്ചടവിനൊപ്പം പരിഭ്രമം കലർന്ന സ്വരം.

 

“ഇച്ചായൻ.. ഏദൻ പോയോ ചേച്ചീ?”

 

“ആ അറിയില്ല. എന്താ മോളെ?”

 

“പോവാൻ നേരം എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞിരുന്നോ?”

 

“വീടിന്റെ ചുറ്റുവട്ടത്ത് തന്നെ കാണുമെന്നു പറഞ്ഞു. വേറൊന്നും അറിയില്ല.”

 

“ശരി ചേച്ചീ.. വയ്ക്കുവാ..”

 

മറുവശത്ത് കാര്യം തിരക്കുമ്പോഴേക്കും കാൾ കട്ട് ചെയ്തിരുന്നു.

ഇടിയും മിന്നലും പെരുമഴയും തുടരുകയാണ്.

 

കയ്യിലൊരു കുടയും ടോർച്ചുമെടുത്ത് കുഞ്ഞിനെ നഷ്ടപ്പെട്ട അമ്മയെപ്പോലെ അവൾ പുറത്തെ മഴയിലേക്ക് ഓടിയിറങ്ങി.

 

മനസ്സ് ഇവിടെവിടെയെങ്കിലും അവൻ കാണുമെന്ന പ്രത്യാശ നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

 

 

 

റബ്ബർ ഷീറ്റ് പുരയിലെ മതിലിൽ ചാരി ഓർമകളിൽ വിഹരിക്കുമ്പോഴാണ് പുറത്തെ മഴയിൽ തലങ്ങും വിലങ്ങും പായുന്ന ടോർച്ചിന്റെ വെളിച്ചം ഏദൻ കാണുന്നത്. അവൻ ജാഗ്രതയോടെ എഴുന്നേറ്റു.

 

അടുത്തു കിടന്ന മരത്തടിയെടുത്ത് കയ്യിൽ പിടിച്ചു.

 

ചെവി കൂർപ്പിച്ചപ്പോൾ ഇച്ചായാ എന്നൊരു വിളി കൂടി കരച്ചിലോടെ കേൾക്കുന്നുണ്ട്. അവൻ കയ്യിലെ തടി നിലത്തു കളഞ്ഞിട്ട് ഓടി മഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി.

 

അനക്കമറിഞ്ഞ് ഷീറ്റ് പുരയുടെ മുന്നിലേക്ക് അവൾ ടോർച്ചടിച്ചു.

 

കുടയും കളഞ്ഞിട്ട് മഴയെക്കാൾ ശക്തിയിൽ ഓടിവന്നവനെ പുണർന്നു.