മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

ഞാൻ പോയി ചായയും എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാനും വാങ്ങി വരാം.”

 

അവൾ പോകുന്നതും നോക്കി അവനങ്ങനെ കിടന്നു.

 

കുറച്ചു നേരത്തിന് ശേഷം വാതിൽക്കൽ അനക്കമറിഞ്ഞവൻ തല പൊക്കി നോക്കി.

തെന്നലിനെ പ്രതീക്ഷിച്ചവൻ കാണുന്നത് ഫിലിപ്പിനെയാണ്.

 

അവൻ ദേഷ്യത്തോടെ കണ്ണുകളടച്ച് കിടന്നു കളഞ്ഞു. ഫിലിപ്പ് വന്നത് പോലെ പുറത്തിറങ്ങിപ്പോയി.

 

വീണ്ടും വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടിട്ടും അവൻ കണ്ണുകൾ തുറന്നില്ല.

 

“ഏദൻ. ഉറങ്ങിയോ?” തെന്നലിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ വരണ്ട മണ്ണിൽ കടപുഴകാൻ കാത്തു നിന്ന വൃക്ഷത്തിന്മേൽ വൃഷ്ടി പതിച്ച പോലെ അവൻ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.

അവയിൽ പുതുജീവൻ വച്ചിരുന്നു.

 

തെന്നൽ കയ്യിലെ ചായയും ഏത്തപ്പഴം പുഴുങ്ങിയതും ടേബിളിൽ വച്ചു.

 

“എഴുന്നേറ്റിരിക്കാൻ പറ്റുമോ?”

 

അവൻ കുറച്ചു ആയാസപ്പെട്ടുകൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു.

 

അവൾ ചായയെടുത്ത് അവന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു. ഏത്തപ്പഴം പുഴുങ്ങിയതിന്റെ തൊലിയുരിച്ച് പ്ളേറ്റിൽ വച്ച് മുന്നിൽ വച്ചു.

 

“നീ വല്ലതും കഴിച്ചോ?”

 

“ഇല്ല. ഏദന്റെ വീട്ടുകാർ വരുമ്പോഴേക്കും ഞാൻ പോവില്ലേ.. അപ്പോ കഴിച്ചോളാം.”

 

“എന്നാലും… നീയിതിൽ നിന്ന് പകുതി കഴിക്ക്‌..” അവൻ വല്ലായ്മയോടെ അവളെ നോക്കി.

 

“എനിക്ക് വേണ്ടെന്നേ… ഞാൻ കഴിക്കുന്ന സമയം ആയി വരുന്നതേ ഉള്ളൂ.”

 

അവൻ തലകുലുക്കി.

 

“ഞാൻ നിനക്ക് മൂന്ന് വയസ്സിനു മുതിർന്നതാണ്.” ചായ ചുണ്ടോട് ചേർക്കുമ്പോൾ അവൻ മെല്ലെ പറഞ്ഞു.

 

അവൾ മനസ്സിലാകാത്ത ഭാവത്തിൽ നോക്കി.

 

“അല്ല.. പേര് വിളിക്കുന്നത് കൊണ്ട് പറഞ്ഞതാ..” അവനൊന്ന് പരുങ്ങി.

 

“ഞാൻ അതോർത്തില്ല. ഇനി ചേട്ടൻ എന്ന് വിളിച്ചോളാം.” അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 

അവനും ഒന്നു ചിരിച്ചെങ്കിലും ഒരു തൃപ്തി തോന്നിയില്ല.

വല്യമ്മച്ചി വല്യപപ്പായെ വിളിച്ചിരുന്ന പോലെ അവൾ തന്നെ ഇച്ചായനെന്ന് വിളിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ!

 

അപ്പോഴേക്കും വാതിൽ തുറന്ന് ഫിലിപ്പ് ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു. മകന്റെയരികിൽ നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെ അയാൾ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി.