മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

പൊരുതാനുള്ള വീര്യം കെട്ടു പോയപ്പോൾ അവന്റെ ശരീരം നിലത്ത് ചുവപ്പ് പടർത്തി തളർന്നു കിടന്നു.

******

അതിരാവിലെ തന്നെ തെന്നൽ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നു. കൈ നീട്ടി കീ പാഡ് സെറ്റിൽ സമയം നോക്കി. അലാറം കേൾക്കും മുന്നേ ഉണർന്നിരിക്കുന്നു!

“മുത്തപ്പാ.. കാത്തോളണേ..”

അപ്പുറത്തെ കട്ടിലിൽ കമഴ്ന്നു കിടന്നുറങ്ങുന്ന പെൺകുട്ടിയെ ഒന്ന് നോക്കി.

രാത്രി ഉറങ്ങിയപ്പോൾ വൈകിയിട്ടുണ്ടാവും. ആളൊരു ‘നൈറ്റ്‌ ഔൾ’ ആണ്. രാത്രി ഉണർന്നിരുന്ന് തന്റെ കഴിവുകളെ വളർത്തുന്ന, ആ സമയങ്ങളിൽ ഊർജ്ജസ്വലതയോടെ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന പെൺകുട്ടി.

അവളെ ശല്യപ്പെടുത്താതെ മാർജ്ജാരപാദങ്ങൾ വച്ച് തെന്നൽ തോർത്തും വസ്ത്രങ്ങളും എടുത്തു.

കുളിച്ചു വേഷം മാറി ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ അവൾക്ക് ഉറക്കത്തിന്റെ ആലസ്യം തോന്നിയിരുന്നില്ല.

ജനിച്ചപ്പോൾ മുതലുള്ള ശീലമാണ്.

താമസിച്ചയിടത്തുള്ള ചിട്ടയാണ്.

അതിരാവിലെ ഉണർന്ന് പ്രാർത്ഥനയും പഠനവുമായി മുന്നോട്ടു പോകുക എന്നത്.

അവൾ വേഗം ഒരുങ്ങി ഫോൺ പേഴ്‌സിന് ഉള്ളിലേക്ക് വച്ച് കയ്യിലെടുത്തു പിടിച്ചു. പിന്നെ കതക് പതിയെ ചാരി ഹാളിലേക്ക് നടന്നു.

അതൊരു വീടാണ്.

ആറ് പെൺകുട്ടികൾ ചേർന്ന് ഒരുമിച്ചു താമസിക്കാനായി വാടകയ്ക്ക് എടുത്തത്. അവൾക്ക് അവിടെ താമസം ശരിയാക്കിക്കൊടുത്തത് അവൾ താമസിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഓർഫനേജിന്റെ നടത്തിപ്പുകാരനായ തങ്കച്ചനാണ്.

ഇന്ന് നിർമ്മാല്യം തൊഴണമെന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അത്രയും നേരത്തെ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കണമല്ലോ എന്നോർത്ത് അവൾ വേണ്ടെന്ന് വച്ചതാണ്. ഇപ്പോൾ അഞ്ചു മണി കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ.

തെന്നൽ ഇരുളിലേക്ക് പതിയെയിറങ്ങി നടന്നു.

ദേഹം കുളിർക്കുന്ന അന്തരീക്ഷത്തിൽ ചുരിദാറിന്റെ ഷാൾ കൊണ്ട് അവൾ സ്വയം പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു.

ഇടവഴികൾ കടന്ന് പാടത്തിന്റെ വരമ്പിലൂടെ വേണം നടക്കാൻ. അതും കഴിഞ്ഞ് ഒരു ചെറിയ തോടൊഴുകുന്നുണ്ട്. അവിടുന്ന് ഇരുന്നൂറ് മീറ്റർ കൂടി നടന്നാൽ മഹാദേവക്ഷേത്രമാണ്.

അവൾ നടത്തത്തിന്റെ വേഗത കൂട്ടുന്നതിന് ഒപ്പം ഫോണെടുത്ത് തങ്കച്ചൻ എന്ന് എഴുതിയ നമ്പറിലേക്ക് കാൾ ചെയ്തു.