മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 104

ഏദൻ കൊന്നമരത്തിൽ ചാരി ദൂരെയെങ്ങോ നോട്ടം നട്ടു നിന്നു.

ഇരുവരും മദ്യപിച്ചിട്ടുണ്ട്.

കയ്യിൽ ബോട്ടിലും ഉണ്ട്.

എന്തിന് വെറുതെ അവർക്ക് കാതോർക്കണം.

“അത് ശെരിയാ.. എന്നാലും ഇവിടെ വലിയ കൊമ്പന്മാരുടെ വീടൊന്നും ഇല്ലല്ലോടാ.. അതോ കസേരയ്ക്ക് വേണ്ടിയല്ലാതെ കൊടുക്കാനും തുടങ്ങിയോ?” സണ്ണി വിടലച്ചിരിയോടെ കീഴ്ച്ചുണ്ട് കടിച്ചു.

“അങ്ങനാണേൽ എനിക്കൊന്നു കിട്ടിയാൽ കൊള്ളാം…

എത്രയാ റേറ്റ്? കുറെ എണ്ണം ഉപ്പു നോക്കിയ മുതലല്ലേ! വല്ല പത്തോ അഞ്ഞൂറോ ആണേൽ ഞങ്ങളെയും ഒന്ന് പരിഗണിക്കാൻ പറയെടാ നിന്റെ തള്ളയോട്.” സെബാസ്റ്റ്യൻ അതേറ്റു പിടിച്ചു.

ഏദൻ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ച് മുഷ്ടി ചുരുട്ടി നിന്നു വിറച്ചു.

അവന്റെ വലം കൈയിലെ ഞരമ്പുകൾ പിടച്ചുയർന്നു.

“എനിക്ക് ആ തള്ളയെ വേണ്ട സെബീ.. ഇവനൊരു ചേച്ചി ഇല്ലേ… എസ്തർ. ഒരു ആറ്റം ചരക്ക് ത..” സണ്ണിക്ക് മുഴുവിപ്പിക്കാനായില്ല. അതിനു മുന്നേ തന്നെ ഏദന്റെ ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച വലതു മുഷ്ടി അവന്റെ ഇടത് കവിളിലേക്ക് ഇടിച്ചിറങ്ങി.

“എന്ത് പറഞ്ഞെടാ നായേ….” മലർന്നു വീണ സണ്ണിയുടെ അടിനാഭി നോക്കിയൊരു ചവിട്ടും കൊടുത്തു.

പക്ഷെ, അപ്പോഴേക്കും സെബാസ്റ്റ്യൻ കാലുയർത്തി ഏദനെ ചവിട്ടി വീഴ്ത്തിയിരുന്നു. തോടിന് അരികിലേക്ക് വലത് വശം ചരിഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൻ വീണു പോയി.

ചാടിയെഴുന്നേൽക്കും മുന്നേ സെബാസ്റ്റ്യൻ കയ്യിലെ ബോട്ടിൽ അവന്റെ തലയുടെ ഇടത് വശത്തേക്ക് വീശിയിരുന്നു.

“ആആഹ്!” ഏദനിൽ നിന്നൊരു നിലവിളി ദയനീയമാം വിധം ഉയർന്നു.

രക്തം ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന തല പൊത്തിപ്പിടിച്ച് ഏദൻ വീണ്ടും മലർന്നു വീണു പോയി.

അപ്പോഴേക്കും സണ്ണിയും എഴുന്നേറ്റു വന്നു.

തലയിലെ അതികഠിനമായ വേദനയും എതിരെ നിൽക്കുന്ന രണ്ടു പേരുടെ കരുത്തും അവനെ തളർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ജിമ്മിൽ പോയി ശരീരം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്ന ഏദന് പാറ പൊട്ടിച്ചും തടി ചുമന്നും കായികമായി അധ്വാനിച്ചും ഉറച്ച ശരീരമുള്ള സണ്ണിയോടും സെബാസ്റ്റ്യനോടും പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.