മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

കൈ മുഷ്ടി ചുരുട്ടി ബെഡിൽ ആഞ്ഞിടിച്ച ശേഷം അവൻ എഴുന്നേറ്റ് താഴേയ്ക്ക് നടന്നു. അപ്പോഴും ഡാനിയേൽ കളിയിൽ തന്നെ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. അടുക്കളയിലെത്തി ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്ന് ഒരു ബിയർ ബോട്ടിലെടുത്ത് ചുണ്ടോട് ചേർത്തുകൊണ്ട് ഏദൻ ഹാളിലെ മറ്റൊരു സോഫയിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു.

ഏറെ നേരം അങ്ങനിരുന്നിട്ടും അവനൊരു സമാധാനവും തോന്നിയില്ല.

സമയം മണിക്കൂറുകളുടെ രൂപത്തിൽ കടന്നു പോയിട്ടും ഡാനിയേൽ ഉറങ്ങാനായി എഴുന്നേറ്റ് പോയിട്ടും പ്രതിമ പോലെ അവനങ്ങനെയിരുന്നു.

പിന്നെപ്പോഴോ മനസ്സിന്റെ ക്ഷീണം കണ്ണുകളിലെത്തിയപ്പോൾ പതിയെ മിഴികളടച്ചു.

തല സോഫയിലേക്ക് ചായ്ച്ചു വച്ചു.

അടഞ്ഞ കൺപോളകൾക്ക്‌ തുമ്പിൽ രണ്ടു തുള്ളികൾ ഇറ്റുവീഴാനെന്ന പോലെ കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു. അവയോരോന്നും അന്തി മയങ്ങിയ ശേഷമുള്ള അവന്റെ ബാല്യത്തിലെ കാത്തിരിപ്പുകളെ അനുസ്മരിപ്പിച്ചു.

?????

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി.

എന്നും വന്ന് ഒരു മൂലയ്ക്ക് ആരോടും മിണ്ടാതെയും പറയാതെയും ഇരിക്കുന്ന തെന്നലിനെ തുരത്താൻ പിന്നെന്തോ ഏദന് മടി തോന്നി.

പഠിക്കാൻ മിടുക്കിയാണെന്ന് അവന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഇടയ്ക്ക് താൻ നോക്കുമ്പോൾ വെപ്രാളത്തോടെ നോട്ടം മാറ്റുന്നത് കണ്ടിട്ടുമുണ്ട്. ഒരിക്കൽ നേർക്കുനേരെ കണ്ടപ്പോൾ അവനൊന്നു ചിരിച്ചു കാണിച്ചിരുന്നു.

തിരിച്ചു ചിരിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന സംശയത്തിന് ശേഷം അവളൊന്ന് ചുണ്ട് വിടർത്തിക്കാണിച്ചു. അതിനെ ചിരിയെന്ന് പറയാൻ കഴിയുമോ എന്നവന് സംശയമാണ്.

“ജാഡപ്പെണ്ണ്!” അജിത്ത് മുറുമുറുത്തു.

“ഏയ്‌ ജാഡയൊന്നും ആയിട്ട് തോന്നിയില്ല. ആൾക്കാരുമായി മിംഗിൽ ചെയ്യാത്ത ഒരാളായിട്ടാ തോന്നിയത്. ഒരു എക്സ്ട്രീം ഇൻട്രോവേർട്ട്.”

ഏദൻ വിശദീകരിച്ചു.

“എങ്കി നമുക്ക് നമ്മുടെ കൂട്ടത്തിൽ കൂട്ടിയാലോ?

പാവം കൂട്ടൊന്നും ഇല്ലാത്തോണ്ട് ആവും.” അഞ്ചുപേരും കൂടി ജാഫറിനെ തുറിച്ചു നോക്കി.

അവനൊന്ന് പരുങ്ങി.

“നിങ്ങളെന്താ ഇങ്ങനെ നോക്കണേ.. അഞ്ച് പേർക്കും കൂടി അവളെ പാഞ്ചാലി ആക്കുന്ന കാര്യമൊന്നുമല്ലല്ലോ ഞാൻ പറഞ്ഞത്! ഫ്രണ്ട് ആക്കാമെന്നല്ലേ…”