മരം പെയ്യുമ്പോൾ [ജോ] 105

“ഇയാളോടാരാ ഇവിടിരിക്കാൻ പറഞ്ഞത്?” കയ്യിലെ ബാഗ് ഡെസ്കിന്മേൽ ശക്തിയോടെ വച്ച് അവൻ കണ്ണുകൾ ചുരുക്കി.

“ഏദൻ!” ഡാനിയേലിന്റെ ശബ്ദമുയർന്നു.

“ഒരു ബഞ്ച് മുഴുവൻ നിനക്കിരിക്കാൻ വേണോ? ആ കുട്ടി അവിടെ ഇരുന്നാലെന്താ? അത് പഠിക്കാൻ വന്നതാണ്.. അല്ലാതെ മൂന്ന് കൊല്ലമായി നിന്നെപ്പോലെ കാള കളിച്ചു നടക്കുകയല്ല.” അടുത്തേക്ക് നടന്നു കൊണ്ടുള്ള ഡാനിയേലിന്റെ സംസാരത്തിൽ ഏദന്റെ മുഖം ചുവന്നു.

“നിന്നോട് മാത്രം അല്ല, ദേ ഇവിടെ നിരന്നിരിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ നാലവന്മാര്… എത്ര കൊല്ലം ആയെടാ…ഇനിയേലും നന്നായിക്കൂടെ…

ദേ നിങ്ങളോടും കൂടെയാ പറയുന്നേ.. ഈ കൊച്ചിന്റടുത്ത് വിളച്ചിൽ എടുത്ത് ഇറങ്ങിയാൽ ഉണ്ടല്ലോ, പിടിച്ചു പുറത്താക്കും എല്ലാത്തിനേം.” റോബിനെയും കൂട്ടരെയും കൂടി തറപ്പിച്ചു നോക്കി പറഞ്ഞ ശേഷം അയാൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.

ഏദൻ പതിയെ ഇരുന്നു.

പിന്നെ വലതു വശത്തേക്ക് ഒളിക്കണ്ണിട്ടു നോക്കി. കയ്യിലെ കർച്ചീഫിൽ വിരലുകൾ കൊരുത്തു വലിച്ചു കൊണ്ട് തെന്നൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. അവൻ മുഖം കേറ്റിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഡാനിയേലിനെയും നോക്കി.

മൂന്ന് കൊല്ലം കൊണ്ട് അവനും റോബിനും കൂട്ടരും കേൾക്കുന്നത് വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചിരിക്കുന്നു!

‘അപ്പച്ചനും അമ്മച്ചിക്കും വേറെ ജോലിയൊന്നുമില്ലേ.. ഞാനെടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത ഒന്നാ ഈ ക്ലാറ്റ്… അതിന്റെ കൂടെ അങ്ങേരുടെ പട്ടി ഷോയും.’ അവനിരുന്നു പിറുപിറുത്തു.

പിന്നെ തല ചരിച്ച് തെന്നലിനെ നോക്കി.

കയ്യിലെ കർച്ചീഫ് കൊണ്ട് മിനിറ്റിന് അറുന്നൂറ് എന്ന കണക്കെ മൂക്കിൽ തുടയ്ക്കുന്നത് കൊണ്ടാവാം മൂക്കിൻ തുമ്പ് ചുവന്നു പോയിരുന്നു.

‘കാണാനൊരു മെനയൊക്കെ ഉണ്ട്. എന്നും പറഞ്ഞ് ഇതിന്റെ കൂടെ എത്ര നേരമിരിക്കും!

നാശം.

പണ്ടത്തെപ്പോലെ ബാക്ക്‌ ബഞ്ചർ ആയി അലമ്പാനും പറ്റില്ലല്ലോ മാതാവേ..

നീ നോക്കിക്കോടി.. നിന്നെ ഞാൻ ഈ ബഞ്ചിൽ നിന്ന് ഓടിച്ചിരിക്കും!’ അവൻ ഉള്ളിൽ ശപഥമെടുത്ത് താടിയുഴിഞ്ഞ് അവളെ നോക്കി.

‘പിന്നവളെവിടെയിരിക്കും?

വേറെ സ്ഥലമില്ലല്ലോ.’ അവൻ ചിന്തയോടെ ക്ലാസ്സിനുള്ളിൽ കണ്ണോടിച്ചു. എല്ലാ ബെഞ്ചിലും നാല് പേർ വീതമുണ്ട്. ആകെ സ്ഥലമുള്ളത് തന്റെ ബെഞ്ചിലാണ്.

അപ്പോൾ അവളെ ഇവിടെ ഇരുത്തണോ?

അവനവളെ ഇടം കണ്ണിട്ടൊന്ന് നോക്കി.

അവനെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നവൾ വെപ്രാളത്തോടെ നോട്ടം മാറ്റുന്നത് കണ്ടവനൊരു കുസൃതി തോന്നി.

“ഞാൻ ഭയങ്കര ലുക്ക്‌ ആണല്ലേ?” അവൾക്കരികിലേക്ക് തല നീട്ടി അടക്കത്തിൽ ചോദിച്ചു.