പ്രണയിനി [മാലാഖയുടെ കാമുകൻ] 2091

“വേറെ ഒരാൾ പറഞ്ഞിട്ട് വേണമായിരുന്നോ നിനക്ക് എന്നെ മനസിലാക്കാൻ? കുട്ടിക്കാലം മുതൽ ന്റെ കരളിൽ അല്ലായിരുന്നോ അഭി നീ??”

ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല… ചോദിച്ചു.. കരഞ്ഞു പോയി…

അവൾ അലറികരഞ്ഞു വാ പൊത്തി പിടിച്ചു എണീറ്റ് ഓടി.. അതെന്റെ ചങ്ക് വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു…

ഞാനും തിരിച്ചു നടന്നു.. പിന്നെ അവളെ കണ്ടില്ല. അവളുടെ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും സോറി പറഞ്ഞു.. അവൾ പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് അല്ലെ? എന്റെ അച്ഛനും എന്നോട് വീട്ടിൽ കയറേണ്ട എന്ന് വരെ പറഞ്ഞതാണ്..

“എല്ലാം ശരിയാകും മോനെ.. “ എന്ന് പറഞ്ഞു അവളുടെ അച്ഛൻ.. ഇനി എന്ത് ശരിയാകാൻ ആണ്?

പറഞ്ഞത് പോലെ അവളുടെ കുട്ടിയെ കണ്ടില്ലല്ലോ എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു. ഉറങ്ങിയിരിക്കാം..

അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി.. ഗേറ്റിൽ എത്തി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ മുകളിലെ റൂമിൽ ജനലയുടെ അഴികളിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കുന്നുണ്ട് . കരഞ്ഞു വീർത്ത കണ്ണുകളും ആയി..

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി.. അവളെ കാണുമ്പോൾ നെഞ്ചിൽ ഉള്ള ആ പിടപ്പ്.. അത് മാറുന്നില്ല..

അവൾ സ്കൂളിൽ പിള്ളേരെ പാട്ടു പഠിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി…

ഉണ്ണിയെ കാണാൻ പോയപ്പോൾ ആണ് പണ്ട് കുളപ്പടവിൽ അവളുടെ മടിയിൽ തല വച്ച് കിടക്കുമ്പോൾ അവൾ പാടുന്ന പാട്ട് കേട്ടത്..

കാലുകളെ നിയന്ദ്രിക്കാൻ ആയില്ല.. നേരെ ചെന്ന് വാതിലിന്റെ അടുത്തേക്ക്…
ചുവന്ന സാരി ചുറ്റി.. കണ്ണടച്ച് പിള്ളേർക്ക് പാടി കൊടുക്കുന്നവൾ .. അവർ അതിൽ മുഴുകി ഇരിക്കുന്നു..

“ടീച്ചറെ ദേ ജോഷേട്ടൻ….”

ഒരു കുറുമ്പി അവളുടെ പാട്ടിനെ തടസപ്പെടുത്തി വിളിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞു..