പതിനേഴാം ? തീയാട്ട് {Sajith} 457

“”മനോജേ നിൻ്റെ അഭിപ്രായോം കൈയ്യാക്കലും ഒന്നും ഇവിടെ വേണ്ട…””,””ഇത് നിൻ്റെ പാർട്ടി കമ്മറ്റിയല്ല…””,””ഇവിടെ എന്ത് ചെയ്യണംന്നും നടത്തണംന്നും തീരുമാനിക്കുന്നത് ഞാനാ…””,

മനോജിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ ഗംഗാധരന് ധൈര്യമുണ്ടായില്ല മുഖം തിരിച്ച് ഒരു വശത്തേക്ക് നോക്കിയാണയാൾ മറുപടി പറഞ്ഞത്.

“”ചേച്ചി അങ്ങട്ട് മാറ്…””,

നാരായണിയെ മനോജ് പിടിച്ച് അവിടെന്ന് മാറ്റി നിറുത്തി. മുന്നിലേക്ക് കയറി വന്ന് കസേരയിൽ കാലിൻമേൽ കാല് കയറ്റി വച്ചിരിക്കുന്ന ഗംഗാധരൻ്റെ ഷർട്ടിൻ്റെ കോളറിൽ കയറി പിടിച്ച് നിഷ്പ്രയാസം അയാളെ എടുത്തുയർത്തി. 

“”മനോജേ വിട് മനോജേ…””,””ഇത് കളി മാറുവേ…””,””ദേവീനെ തൊട്ടുള്ള കളിയൊന്നും വേണ്ട…””,

“”തൻ്റെ പേര് തളിക്കോട് ഗംഗാധരൻ ന്നല്ലെ…””,””ആഹ് ചെറ്റേടെ കഴുത്തിന് കയറിയാ ഞാൻ പിടിച്ചിരിക്ക്ണത്…””,””അല്ലാതെ ദേവീടെയല്ല…””,

“”മനോജേട്ടാ വേണ്ട…””,””പ്രശ്നാക്കല്ലേ…””,

മനോജിൻ്റെ സ്വഭാവം മനസിലാക്കി രാജേഷ് അയാളെ ഒന്ന് തണുപ്പിക്കാൻ നോക്കി.

“”മാറി നിക്കടാ ചെക്കാ…””,

മനേജിൻ്റെ ഒറ്റ ആജ്ഞയിൽ രാജേഷ് പിന്നിലേക്ക് മാറി.

“”നാണമുണ്ടോടാ നായേ ദൈവത്തിന്റെ പേരും പറഞ്ഞ് കക്കാൻ…””,””നിൻ്റെ ചാട്ടം എന്ത് കണ്ടിട്ടാണെന്നൊക്കെ എനിക്കറിയാം…””,””ഞാനതിലൊന്നും ഇടപെടാനേ വരില്ലായിരുന്നു…””,””പക്ഷെ നീ ഇത്രയൊക്കെ ചെറ്റത്തരം കാണിച്ച സ്ഥിതിക്ക് നിനക്ക് ഒരു കാലത്തും ആഹ് സ്ഥലം തൊടാൻ പറ്റാത്ത ചേല് ഞാനാക്കിത്തരാം…””,””കെട്ടോ…””,

കോളറിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് പതുക്കെ മനോജ് പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടാണയാളെ താഴെ നിറുത്തിയത്. കോളറ് കഴുത്തിൽ കുടുങ്ങിയത് കൊണ്ട് ഗംഗാധരൻ ശ്വാസം വലിക്കാൻ ഒന്ന് ബുദ്ധിമുട്ടിയിരുന്നു. നിലത്ത് നിറുത്തിയപ്പോൾ ശ്വാസം തിരികെ കിട്ടി. 

അവടെ നിൽക്കെണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ് നാരായണിയെ മനോജ് വീട്ടിലേക്ക് പറഞ്ഞ് വിട്ടു. കാര്യക്കാരെല്ലാം ഒരു വിധം അനുനയിപ്പിച്ച് മനോജിനെ അവിടെ നിന്നും പറഞ്ഞു വിട്ടു. ഇനി തങ്ങളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും പ്രശ്നങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടാവില്ലെന്ന് വാക്കും കൊടുത്തു. ഗംഗാധരൻ അതൊന്നുമങ്ങനെ സമ്മതിച്ച് കൊടുത്തത് തീരെ ഇഷ്ട്ടമായില്ല. 

മനോജ് കുറിച്ച് കാലമേ ആയിട്ടുള്ളു വൈജയന്തിയിൽ എത്തിയിട്ട്. അങ്ങനൊരുത്തൻ തൻ്റെ നാട്ടിവന്ന് തന്നെ വെല്ലുവിളിച്ച് സ്വന്തം നാട്ടുകാരുടെ മുൻപിൽ നാണം കെടുത്തിയത് അയാളെ ചൊടിപ്പിച്ചു. ഗംഗാധരനോടൊപ്പം അന്ന് അയാളുടെ മകനും കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. അവൻ്റെ പേര് പുരുഷോത്തമൻ.

മനോജ് തിരികെ നാരായണിയുടെ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ രുഗ്മിണിയും പുഷ്പ്പയും അവിടെ ഇരുന്ന് അക്ഷരങ്ങൾ പഠിക്കുകയായിരുന്നു. രുഗ്മിണിയേക്കാളും മൂന്ന് നാല് വയസ് കൂടുതലാണ് പുഷ്പ്പക്കെങ്കിലും ഒരു വക പഠിക്കില്ലായിരുന്നു. പഠിത്തത്തിൻ്റെ കാര്യത്തിൽ പിന്നോട്ടായിരുന്ന പുഷ്പ്പക്ക് രുഗ്മിണി അക്ഷരങ്ങൾ ഓരോന്ന് പഠിപ്പിച്ച് കൊടുത്തു. നാരായണി മനോജിനോട് ഒരുപാട് നന്ദിപറഞ്ഞു. വീണ്ടും അവരാരങ്കിലും വരുമോ എന്ന പേടി അവർക്കുണ്ടായിരുന്നു. അതിന് മനോജ് തൻ്റെ പിൻതുണ കൊടുത്തു. ഭയക്കണ്ടന്നവരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. മനോജ് രുഗ്മിണിയേയും കൂട്ടി അവിടെ നിന്ന് പോരുമ്പോൾ പുഷ്പ്പയുടേയും രുഗ്മിണിയുടേയും സൗഹൃദത്തിന് നല്ല ദൃഢത വന്നിരുന്നു.